‘Ik probeer een goede vader te zijn, maar ben geen moeder’

“Ingrid ging dit avontuur graag aan. Het werk op de boerderij was behoorlijk wennen voor haar, maar ondanks het harde werken genoot ze enorm”, vertelt Willeam. ”Al snel was Ingrid verweven met de boerderij.”

Ze trouwen. De seizoenen komen en gaan, en Willeam en Ingrid krijgen drie prachtige kinderen. Ingrid houdt van ondernemen en van het contact met mensen. Ze start met de verkoop van duurzaam kalfsvlees van de eigen boerderij. Dit blijkt een enorm succes; ze heeft er haar handen vol aan. Het leven lacht het jonge gezin toe en alle ingrediënten voor een ‘en zij leefden nog lang en gelukkig’ lijken aanwezig.

Knobbeltje

Het is eind 2020 als Ingrid een knobbeltje in haar borst voelt. Volgens de huisarts is het niet iets om ongerust over te zijn. Toch vertrouwt Ingrid het niet. Ze dringt aan op verder onderzoek en wordt uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Haar nare voorgevoel klopt, het knobbeltje blijkt borstkanker te zijn. Volgens de artsen zijn de vooruitzichten echter gunstig en lijkt de kanker goed behandelbaar. Ingrid ondergaat drie chemotrajecten. Er volgt een borstamputatie en Ingrid moet bestraald worden.

Extreem beroerd

“De chemo’s maakten haar doodziek”, herinnert Willeam zich. “Het was verschrikkelijk moeilijk om te zien. Na zo’n behandeling lag ze drie dagen extreem beroerd op de bank. Toch krabbelde ze iedere keer weer op. Ingrid wilde maar één ding: leven. We wilden dolgraag samen oud worden. Daar had ze alles voor over.” Na alle behandelingen zijn de artsen tevreden, er is niets meer te zien op de scans. Uit voorzorg krijgt Ingrid nog een natraject met chemopillen.

Rust

In het voorjaar van 2021 wordt Ingrid echter benauwd. In eerste instantie adviseert de arts om gewoon rust te houden. Haar lichaam heeft immers veel te verduren gehad van de chemo’s. Helaas wordt de benauwdheid erger. De chemopillen worden tijdelijk gestopt om haar lichaam wat rust te gunnen. Maar Ingrid knapt niet op. “Uiteindelijk kon ze begin juli in het ziekenhuis terecht voor meer onderzoek. Diezelfde middag werd ik gebeld. Of ik direct kon komen. Ik zei nog: ‘Het is hartstikke druk, kan het niet vanavond?’ Ik had totaal geen idee.”

We wilden dolgraag samen oud worden

Eenmaal in het ziekenhuis wordt de ernst van de situatie al snel duidelijk. Ingrid blijkt uitzaaiingen te hebben in haar longen. Medisch gezien kan er niets meer voor haar gedaan worden.

Ziekenzalving

“Toen ik dat hoorde, raakte ik compleet in paniek. Gek genoeg bleef Ingrid rustig. ‘Als ik sterf, dan mag ik voor altijd bij Jezus zijn’, zei ze. We moesten daarna ook de kinderen vertellen dat Ingrid niet meer beter zou worden. Ze zeiden niet veel, maar begonnen alle drie hartverscheurend te huilen. We hadden geen idee hoeveel tijd we samen nog zouden hebben. Weken? Maanden? Maar na drie dagen ging het al slechter. Ingrid hoopte op een wonder, we hebben gebeden en ziekenzalving gedaan. Mensen kwamen langs om afscheid te nemen, hoewel Ingrid bleef geloven dat ze beter zou worden.”

Psalm 91

De gezondheid van Ingrid gaat erg snel achteruit. Liggend slapen lukt niet meer en Ingrid raakt steeds meer vermoeid. “Het was akelig om te zien. Ik voelde me zo machteloos. De zuurstof stond op maximaal en toch werd Ingrid steeds benauwder. ‘Het gaat niet meer’, zei Ingrid zelf. We hebben de kinderen gehaald en samen Psalm 91 gelezen. ‘Mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God, op U vertrouw ik.’ Toen heeft de dokter haar in slaap gebracht.”

Ingrid overlijdt op 18 juli 2021 op 41-jarige leeftijd.
Willeam blijft achter met zijn drie kinderen van 9, 11 en 12 jaar.
“De eerste weken na haar overlijden was het puur overleven.
We wisten in huis niet eens waar alles stond. Eten mislukte regelmatig; het was niet gaar of tot pap gekookt. Heel langzaam vinden we onze draai weer.
Ik probeer een goede vader te zijn, maar ik ben geen moeder. Het is lastig een bedrijf en een gezin in je eentje draaiende te houden.
Terwijl ik koffiedrink, schil ik aardappels. Ik wil per se iedere dag klaar zitten als de kinderen om half vier thuiskomen.”

Vaderdag

“Vorig jaar met Vaderdag ging het nog best goed met Ingrid. We hebben er toen niet bij stilgestaan dat dit weleens de laatste keer kon zijn dat we dit samen vierden. Over de eerste Vaderdag zonder Ingrid heb ik nog niet nagedacht... Het gemis van haar is zo intens. De kinderen en ik proberen het toch met z’n viertjes te rooien. We zijn een stel ras-optimisten. Als we Ingrid straks weer zien, wil ik niet dat ze zegt: ‘Wat hebben jullie lopen kniezen’, maar ik hoop dat ze zegt: ‘Wat goed dat jullie er wat van gemaakt hebben met z’n viertjes.’”