Het abortusdebat in Amerika

Ik zal je niet vermoeien met de technische details. Maar als de concept-uitspraak definitief wordt, mogen de Amerikaanse staten zelf beslissen over de vraag of en in welke mate abortus is toegestaan. De verwachting is dat in ongeveer de helft van de Amerikaanse staten niet zo veel zal veranderen. Dat zijn staten waar doorgaans Democraten aan de macht zijn. In de andere helft van de staten domineren Republikeinen en de verwachting is dat daar het recht op abortus wordt ingeperkt: niet meer toegestaan tot 24 weken, maar tot 15 weken bijvoorbeeld.

Je zou zeggen: over wat een redelijke termijn is, kun je praten in een democratie. Je hebt het belang van de vrouw en het belang van de foetus. Voor nul weken bestaan argumenten, voor 24 weken bestaan argumenten en voor nog later vast ook wel. En in een democratisch proces zoals dat in Amerikaanse staten plaatsvindt, moet je daar samen uit kunnen komen, uiteraard zonder dat iedereen precies z’n zin krijgt.

Maar zo werkt het duidelijk niet in het abortusdebat. En zeker niet in Amerika. Door een uitspraak van het Hooggerechtshof in 1973 (Roe versus Wade) is de beslissing over de vraag of abortus legaal is weggehaald bij de politiek. Abortus is in alle staten in principe legaal, omdat vrouwen recht hebben op privacy (lees: zelfbeschikking), zei het Hooggerechtshof in 1973. Republikeinen hebben die uitspraak nooit geaccepteerd en hebben er jarenlang alles aan gedaan om hem terug te draaien. En naar het zich laat aanzien uiteindelijk met succes.

En daarmee komt de beslissing over abortus vermoedelijk terug bij de politiek, bij de staten. In Europa (waar we natuurlijk geen Verenigde Staten hebben) is dat heel normaal: de abortuswetgeving verschilt in de diverse Europese landen.

Je zou zeggen: daar is mee te leven. Maar dat zien velen in Amerika (en in Nederland) anders. De emoties zullen hoog oplopen in de komende maanden. Ik ben heel benieuwd welke invloed deze (concept-)uitspraak heeft op de tussentijdse verkiezingen, in november.

Misschien moet ik maar weer eens die kant op. God, Jesus, Trump – deel 3.