Downton Abbey: A New Era
Veel losse eindjes vastgeknoopt
Zes seizoenen verschenen er van de Britse kostuumdramaserie Downton Abbey. En daarna nog een bioscoopfilm. Daarin werden zo veel losse eindjes vastgeknoopt dat het leek alsof we definitief afscheid namen van de adellijke familie Crawley en hun personeel.
Bedenker en scenarioschrijver Julian Fellowes stortte zich vervolgens ook op een prestigieus nieuw project: de geslaagde HBO-serie The Gilded Age, in feite een soort Downton Abbey in New York.
Maar het publiek was nog niet klaar met Downton Abbey. Dat stroomde drie jaar geleden zo massaal naar die bioscoopfilm dat de makers besloten er nog maar een vervolg aan te plakken. Downton Abbey: A New Era, nu in vele zalen te zien, voelt nog meer dan het eerdere deel als een toegift, een cadeautje voor de fans. De hele club doet weer mee, de kostuums, decors en dialogen sprankelen als vanouds, maar de toon is luchtiger en sentimenteler dan ooit. Wat voor de liefhebber – ik reken mezelf er ook toe – overigens helemaal niet vervelend hoeft te zijn.
Het verhaal draait ditmaal om een villa in Zuid-Frankrijk, die grootmoeder Violet (de geweldige Maggie Smith, 87 inmiddels) van een geheimzinnige oude bewonderaar heeft geërfd. Een deel van de familie reist erheen om poolshoogte te nemen – en lekker te zonnebaden uiteraard. Intussen krijgen de achterblijvers te maken met een filmproductie die wordt opgenomen in het kasteel, compleet met knappe, verwaande sterren.
Dat laatste verhaal is het leukst, en biedt ook nog een leerzaam stukje filmgeschiedenis. Na een mooie climax, waarin het personeel zich ook eens mag opdoffen, gaat de film nog wel een hele poos door, tot echt alle personages even hun momentje hebben gehad. Daarmee lijkt de koek echt wel op. Al weet je maar nooit.
Geschreven door
Rick de Gier
