Kerk Waddinxveen vangt vluchtelingen op
Samen voor Oekraïne
Begin maart arriveerden zo’n vijftig Oekraïense vluchtelingen in Waddinxveen. Het gaat om een deel van een kerkelijke gemeente uit Oekraïne. Na een bominslag in de buurt van Reya, een dorp in het noorden van Oekraïne, namen Oekraïense gemeenteleden meteen contact op met de hersteld hervormde Elimkerk in Waddinxveen, waar ze al langer contact mee hadden.
Ds. Johan van Vugt van de Elimkerk schakelde de hulp van de burgemeester in, waarop sporthal De Dreef in Waddinxveen omgebouwd werd tot crisisnoodopvang.
Bestond het contact met de Oekraïense kerk al lang?
“Een gezin in onze kerk heeft al ruim twintig jaar contact met deze christelijke gemeenschap in Oekraïne. Ze gingen daar regelmatig naartoe om hulp te verlenen. Toen de oorlog uitbrak, hebben zij aangeboden hulp te bieden als het te onveilig zou worden. Ongeveer 75 Oekraïners uit dit dorp zijn op de vlucht geslagen. Hier kwam ons kerkgebouw van pas, want dat gezin kon niet ineens zo veel mensen opvangen. Tegelijkertijd heb ik contact opgenomen met de burgemeester van Waddinxveen, waarna de burgerlijke gemeente de opvang heeft overgenomen.”
Waar verblijven deze mensen nu?
“In samenwerking met de gemeente Waddinxveen hebben we sporthal De Dreef omgebouwd tot crisisnoodopvang. We hebben het Rode Kruis ingeschakeld en ook contact gelegd met leden uit onze kerk voor goederen. Sommigen hadden in loodsen nog spullen liggen die toch naar Oekraïne zouden gaan. Inmiddels is er met hulp van andere kerken en organisaties een nieuwe opvangplek geregeld voor een tweede groep mensen.”
Je merkt in de gemeente dat iedereen graag iets wil doen
Wat maakt deze actie los bij uw gemeenteleden?
“Er komt heel veel los in de samenleving en dat is prachtig om te zien. Je merkt in de gemeente dat iedereen graag iets wil doen. Gemeenteleden maken op de nieuwe locatie bedden op, sjouwen banken en knappen de boel op. Er wordt nu zelfs gevraagd om even geen hulp meer aan te bieden, want we hebben genoeg. Alle hulp is ook gekoppeld aan andere kerken, wat voor een onderlinge band zorgt.”
Hoe gaat het met de Oekraïense vluchtelingen?
“Het is dubbel. Ze zijn dankbaar en blij dat ze hier zijn, maar aan de andere kant maken ze zich gruwelijk veel zorgen. Ze zitten hier veilig, maar hun hart, gedachten en gebeden zijn in Oekraïne. Mensen zijn ook in afwachting: hoe gaat het nu verder? We moeten zoeken naar welke hulp ze het hardst nodig hebben. Bidden is dan heel belangrijk.”
Lees ook: ‘Geweld en uitbuiting treft christelijke vrouwen steeds harder’
Houden jullie ook gezamenlijke kerkdiensten?
“Het is een kerkelijke gemeente die hiernaartoe is gekomen, dus hun onderlinge band is sterk. Ze houden zelf Oekraïense diensten. Het blijft goed om samen te komen. Ze hebben een traumatische ervaring achter de rug, hun mannen zijn er niet bij, ze hebben een lange vlucht gemaakt en zijn ongerust. Drie diakenen uit hun eigen gemeente verlenen pastorale zorg, en wij springen bij waar nodig. We hebben natuurlijk een taal- en cultuurbarrière, maar ze zijn altijd welkom in onze dienst.”
