Deze droge oase werd een toonbeeld van hoop
Column van Margje Fikse
Op het moment van schrijven ben ik in Jordanië voor een nieuwe serie Oases in de Oriënt, de reisserie waarin Kefah Allush op zoek gaat naar plaatsen die letterlijk of figuurlijk een oase zijn. Waar de meeste mensen naar Petra en Wadi Rum trekken, verblijven wij in Azraq.
En dat heeft een reden. Jarenlang was dit plaatsje een oase die de mensen hier in de wijde omgeving, zelfs tot in de hoofdstad Amman – op anderhalf uur rijden afstand – van water voorzag. Zoals met veel oases, liep het door het op een lompe manier wegpompen van water ook met Azraq niet goed af. Azraq kwam droog te staan en verloor zo zijn ziel, zijn vruchtbare aarde.
Eeuwenlang kwamen mensen naar deze plek, op de vlucht voor oorlogsgeweld of ander gevaar. Zo leven hier zelfs Tsjetsjenen, wier voorouders ooit (op de vlucht voor Stalin) na lange omzwervingen in Jordanië neerstreken. Ook wonen er druzen en bedoeïenen in Azraq, samen met Syriërs die nog maar vrij recent de oorlog in hun land ontvluchtten.
Azraq is alsnog een oase
En nu horen we veel verhalen van oude mensen over dingen die voorbij zijn gegaan. Ze zijn zo verdrietig! Maar tegelijkertijd is dit plaatsje ook het toonbeeld van hoop, ontdekken we. Want de verschillende bevolkingsgroepen leefden en leven nog steeds in vrede samen en zijn onderling bevriend. En… samen rouwen ze over het verlies van hun oase.
Ze hebben geen vetes, en dat in een regio die bij ons vooral in het nieuws komt als er weer oorlog is. Zo is Azraq alsnog een oase. Maar dan eentje van vrede. Hoe waardevol is dat in deze tijd!
Beeld: Shutterstock
Geschreven door
Margje Fikse
