'Ik zou er alles voor overhebben om mijn moeder terug te halen'

“Dit is heel oud!”

“Dat is nog helemaal compleet.”

“Kijk, hier zie je een zilvermerk…”

“Van zoiets zijn er maar een paar exemplaren gemaakt.”

“Dit heeft heel veel waarde.”

“Een verzamelaar zal hier zeker veel voor overhebben.”

Zo akkeren we de inboedel van mijn lieve mama door.

Het is heel boeiend wat hij allemaal vertelt. Tegelijkertijd vind ik het vreselijk dat we dit aan het doen zijn. Maar ze is er niet meer en daarom moeten we door die spullen heen.

Haar leven is niet te koop

In gedachten begin ik mijn moeder langs te lopen, zoals een taxateur zou doen. Kijk eens, wat we hier hebben! Dit is wel een heel uniek object, zeg. Hier zijn er maar heel weinig van gemaakt – wat zeg ik? Er is er maar eentje van. Heel kunstig in elkaar gezet ook. Kijk maar eens goed hoe het met zorg is opgebouwd. Het binnenwerk is prachtig en dan ook nog met het originele omhulsel. Niet verbouwd of veranderd. Echt iets unieks. Geen stempel of merkje, maar dat maakt in dit geval niet uit, want je ziet in één oogopslag wie het gemaakt heeft.

En de waarde… laat ik nou net een verwoed verzamelaar zijn! Niet van moeders in het algemeen, maar van die ene moeder. Ik verzamel mijn moeder. Ik zou er alles voor overhebben om ‘dit object’ te kopen. Om haar terug te halen. De emotionele waarde is namelijk met geen pen te beschrijven, zo groot.

Maar het kan niet. Haar leven is niet te koop.

Lees ook: Waarom vul ik elk vrij moment met geluid?

Lees ook: Waarom vul ik elk vrij moment met geluid?

Wat rest, zijn haar spulletjes. De o zo vertrouwde botervloot, het oude, halfvergane theeblikje, de houten strijkplank, die ze al zestig jaar had. Dit zijn voor ons de toppers uit de inboedel. Volgens de taxateur zonder enige financiële waarde, maar voor ons zó waardevol, omdat dit het laatste is wat we nog van mama vast kunnen houden.