Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hoe een Amerikareis het leven van Yvonne Lobbes totaal veranderde

'Het leek wel of die hele reis was gearrangeerd'

Na een reeks ‘toevalligheden’ tijdens een reis door Amerika, jaren geleden, kwamen Yvonne Lobbes en haar man René tot geloof. Inmiddels runnen ze samen al ruim dertig jaar een groot speelgoedbedrijf.

Deel:

Yvonne was katholiek opgevoed, maar in haar tienertijd zei het haar weinig meer en zegde ze het geloof vaarwel. “Ik wil niemand kwetsen, maar ik vond het één grote poppenkast. Al die rituelen – het leefde totaal niet en drong niet tot me door.”

Avontuur in Amerika

In 1988, Yvonne was toen 22, besloten René en zij hun heil te zoeken in Amerika. Ze wilden ontdekken of ze daar konden wonen en werken, zegden hun baan op en verkochten het bakhuisje waar ze in woonden. “Hoelang we in Amerika zouden blijven, wisten we niet. Geen van beiden waren we er eerder geweest, maar wat ons trok, was het weidse, de vrijheid en het avontuur. We landden in New York, kochten daar een auto en het avontuur kon beginnen.”

Dronkenlap en vechtersbaas

Het stel maakte een rondreis: van Florida naar de westkust en van daar naar Mexico. Nadat de motor van de auto aan het begin van hun tocht een keer te heet geworden was, zat er een gekke ratel in de motor. Zolang de auto bleef rijden, maakten Yvonne en René zich daar niet zo druk om, maar toen ze op een dag ergens in New Mexico rondreden, begon de motor te haperen. Omdat de schemer inviel, reden ze snel een stuk terug, naar het dorpje waar ze even daarvoor doorheen gereden waren. Daar troffen ze bij het plaatselijke pompstation een man die hen wilde helpen. Yvonne: “Het was al na zessen en die man zei dat hij normaal altijd om zes uur dicht is. Maar hij wilde nog wel even naar onze auto kijken en begon eraan te sleutelen; er bleek een V-snaar kapot, waardoor de dynamo niet meer oplaadde. We raakten aan de praat en ik vroeg aan hem: ‘Bent u katholiek?’ Waarop hij antwoordde: ‘Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat om Jezus en de heilige Geest.’ Hij begon te vertellen dat hij een dronkenlap en een vechtersbaas was geweest. Hij had een fout leven geleid, maar, zei hij: ‘Mijn moeder heeft voor mij gebeden. En daarom sta ik nu hier en heb ik mijn eigen garagebedrijf.’”

Die man zei: ik ga jullie en de auto zegenen

Ontreddering

Yvonne en René vonden het een mooi verhaal. Ze hadden meer van dit soort diepgaande gesprekken tijdens hun reis, en zagen ook dit als een leuke ontmoeting. Tot deze man de motor startte en het ratelende geluid hoorde dat hen al sinds het begin van de reis vergezelde. “Wat is dit?” vroeg hij verbaasd. “Dit is niet goed. Je kunt helemaal niet rijden met deze auto.” Yvonne: “Dat hakte erin, want dit betekende het einde van de reis. We hadden geen geld om een andere auto te kopen. Ik denk dat hij onze ontreddering zag, dus hij zei: ‘Weet je wat? Ik ga jullie en de auto zegenen.’ Hij legde zijn handen op ons en op de motorkap, en zei: ‘Je zult overal kunnen komen.’”
Toen de twee kort daarna wegreden en de man uitzwaaiden, vroeg Yvonne nog aan René: “Wat nou als hij gelijk heeft? Als het allemaal waar is wat hij vertelde over Jezus en de heilige Geest?” Maar de reis slokte hun aandacht weer op en ze lieten de ontmoeting en het gesprek voor wat het was, blij als ze waren dat de auto nog reed – ondanks de ratel die ze nog steeds hoorden.

Ik vroeg nog: wat nou als hij gelijk heeft?

Tegenvaller

Na drie maanden besloten Yvonne en René dat het tijd was om terug naar Nederland te gaan. Ze hadden 30.000 kilometer gereden en vonden het genoeg geweest. Toch was er één tegenvaller: het verkopen van hun auto bleek lastiger dan gedacht. Yvonne: “De man bij de eerste de beste garage waar we de auto aanboden, startte de motor en zei: ‘Nee, die koop ik niet.’ De man bij de tweede garage was vol ongeloof dat we er zo veel kilometers mee gereden hadden. Dat kon helemaal niet, zei hij. Wat bleek nou? We hadden al die tijd met een kapotte zuigerstang gereden. Die gaat ratelen in de cilinder en dat was het geluid dat wij al die tijd hadden gehoord. Later heb ik her en der navraag gedaan, en je kunt inderdaad niet rijden met een kapotte zuigerstang.”

Met pech langs de weg

Toen Yvonne en René thuiskwamen en de hele reis nog eens op zich lieten inwerken, kwamen er allerlei vragen boven. Wat betekende de zegen van die Mexicaan? Was het waar wat hij had verteld? Is er inderdaad meer? Maar wie is God dan? En hoe zat het met al die andere ontmoetingen die ze hadden gehad? Bijvoorbeeld toen ze in een verlaten gebied met pech langs de weg stonden en er ‘toevallig’ een sleepwagen langskwam, die daar anders nooit reed. “Het leek wel of die hele Amerikareis was gearrangeerd.”

Huwelijksbootje

Reden genoeg voor Yvonne om op zoek te gaan. Ze bezocht een paar keer een katholieke kerk en ging op een zondag naar een evangelische gemeente. “Toen ik daar binnenkwam, kon ik alleen maar huilen. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Ik ontdekte daar wie God was en leerde de heilige Geest kennen. Na een paar keer ging René ook mee en voor ons allebei was het alsof Gods Geest ons riep. We kregen een persoonlijke relatie met Jezus en dat betekende een ommekeer in ons leven.”
Een half jaar later stapten Yvonne en René in het huwelijksbootje, omdat ze graag de zegen van God over hun relatie wilden.

Wij zijn wel een beetje avonturiers

Op de markt

Na hun Amerika-avontuur kon René weer terecht bij zijn oude werkgever, maar Yvonne vond geen nieuwe baan. “Ik wilde niet op de bank blijven zitten, en we hadden nog een beetje geld en een oude auto, dus ik dacht: ik ga op de markt staan. Het leek mij leuk om speelgoed te gaan verkopen, ik ben op zoek gegaan naar een groothandel en werd marktkoopvrouw. Al snel besloot René zijn baan op te zeggen en zijn we het samen gaan doen.” Glimlachend: “Wij zijn wel een beetje avonturiers. Al was het ook hard werken hoor. We stonden ’s ochtends om zes uur al op de markt en maakten lange dagen. Maar we hebben een heel mooie tijd gehad en veel geleerd: met klanten omgaan, handelen, een boekhouding opzetten. Heel goed verdienden we overigens niet, René had er zelfs een baantje naast. Maar we woonden in een stacaravan, dus we hadden bijna geen kosten.”

Weggeefcadeautjes

Toen er op een dag een klant bij de kraam kwam die op zoek was naar goedkope sinterklaascadeautjes voor een peuterspeelzaal, ging het balletje pas echt rollen. Want, zo concludeerden Yvonne en René, als één klant dit zoekt, zoeken meer klanten dit. “Internet bestond nog niet, dus als je kleine weggeefcadeautjes zocht, moest je naar de markt. We zijn gelijk gaan bellen naar scholen en kinderdagverblijven om te inventariseren of ze interesse hadden. En dat bleek inderdaad het geval. We hebben die kans gezien en ‘m gepakt.”

Nu, 32 jaar later, heeft het speelgoedbedrijf van Yvonne en René een personeelsbestand van 120 mensen. Richting de feestmaand december komen daar nog eens zo’n tachtig tot honderd tijdelijke krachten bij.

Beeld: Folkert Koelewijn

Geschreven door

Mirjam Hollebrandse

--:--