'Minari': warme ode aan familie

'Een prachtige film, waar duidelijk met hart en ziel aan is gewerkt'

23 augustus 2021 · Leestijd 3 min ·

Bijna had hij het bijltje erbij neergegooid. De Amerikaanse regisseur Lee Isaac Chung (1978) had al drie korte films, drie lange films en een documentaire gemaakt, die allemaal lovend waren besproken. Maar het publiek bleef steevast weg.

Chung was nauwelijks in staat zijn gezin te onderhouden. Hij besloot nog één laatste film te maken: een heel persoonlijk drama, gebaseerd op zijn jeugd als kind van Zuid-Koreaanse immigranten. Als ook deze film zou floppen, nam hij zich voor leraar te worden.

Het liep anders. De film in kwestie, Minari, werd een enorme hit, die voor enkele honderden filmprijzen werd genomineerd, waaronder zes Oscars. Dat succes is begrijpelijk: Minari is een prachtige film, waar duidelijk met hart en ziel aan is gewerkt.

Chung verklaart in interviews dat de film goeddeels waargebeurd is, met hier en daar wat fictieve elementen. We volgen de familie Yi, die in de jaren tachtig op het platteland van Arkansas gaat wonen. Vader Jacob en moeder Monica hebben jarenlang geestdodend werk verricht bij een kippenslachterij in Californië. Nu hebben ze een stukje grond kunnen kopen, waarop ze groenten willen verbouwen. De eerste jaren wordt het wel afzien: ze zullen harder moeten werken dan ooit, terwijl ze met hun twee jonge kinderen in een stacaravan wonen. Met enige tegenzin vragen ze Monica’s excentrieke moeder over te komen uit Korea om te helpen in de huishouding.

Lees ook: Homo Sapiens: apocalyptische taferelen op het scherm

Minari is geen film met een groots en meeslepend verhaal, maar meer een aaneenschakeling van tragikomische anekdotes en poëtische observaties. Wat vooral opvalt, is de mildheid en nuance waarmee Chung zijn herinneringen presenteert. Hoe raar of koppig de kleurrijke personages zich ook gedragen, ze worden nooit bespot of veroordeeld.

Als parabel over de American Dream is Minari nogal somber: hard werken en een positieve instelling blijken echt geen garantie voor succes. Maar Chung lijkt niet per se een politiek statement te willen maken. Eerder is zijn film een warme ode aan familie en vriendschap. Fijn idee dat hij toch geen punt achter zijn carrière heeft gezet.