Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Regisseur Anne Christine Girardot: 'Ik wil mijn wonden in het licht halen'

Bedenker van 'De Kist' legt uit wat vergeving te maken heeft met de zomer

La douce France – het zoete Frankrijk – is haar geboorteland. Inmiddels woont Anne Christine Girardot al 28 jaar in Nederland, terwijl ze zichzelf toch ‘erg Latijns-gericht en nogal zuidelijk’ noemt. De regisseur van Nachtzon Media houdt inmiddels óók van de Nederlandse verscheidenheid, vooral die op het gebied van religie.

Deel:

Het pand van het mediabedrijf van haar man John en Anne Christine (50) ligt op een unieke plek in het Overijsselse Schalkhaar, dicht bij de IJssel. Het gebouw deed lange tijd dienst als lagere school: de School van Frieswijk. De lokalen fungeren nu als theaterruimte, studio en kantoor.

In de tuin heeft de regisseur – lange tijd maker van EO-programma’s De Kist en Adieu God? en onlangs van Uitgepreekt – twee stoelen klaargezet. Op de grond ertussen staat een dienblad met een pot thee, glazen en koekjes. Een filmische setting tussen al dat groen. “Ik laat me leiden,” glimlacht Anne Christine. Een opgave voor iemand die tijdens tv-producties de lakens uitdeelt? “Helemaal niet. Ik vind het juist fijn om even niks te hoeven. Er gewoon te zijn. Ik heb die ervaring als fervent zeezeiler ook op het water. Je voelt je zo nietig, zo’n druppeltje in de oceaan, maar toch mag je er zijn. Dat blijft een haast mystieke ervaring voor mij.”

Twee rijen tralies

De katholieke filmmaker ziet daarin lijntjes naar het kloosterleven, waar ze ook een fascinatie voor heeft. Ooit ontstond daaruit de documentaire De terugkeer van de monniken waarin ze de verhuizing van vier monniken uit de nabijgelegen abdij Sion in Diepenveen naar Schiermonnikoog in beeld bracht. “Mijn tante naar wie ik vernoemd ben, een zus van mijn moeder, was non in een prachtige abdij in de Franse Alpen. Ik herinner me nog goed het gevoel van Gods aanwezigheid dat ik daar ervaarde als we haar bezochten. Alles weerspiegelde Hem. Mijn tante zat achter twee rijen tralies, dus ik heb haar nooit echt helemaal goed kunnen zien. Alleen de eerste keer, ik was toen nog maar 10 jaar, lukte het mij om m’n handje tussen de tralies te wurmen en haar even aan te raken. Wát een levendigheid en vrolijkheid droeg ze bij zich! Ik kon gezellig met haar praten. ‘Anne Christine, heb je een vriendje?’ vroeg ze toen ik puber was. Of ze zei dat ze voor me bad, dat ik heilig zou worden. Verschrikkelijk vond ik dat. Dus vroeg ik mijn oudoom, die bisschop was, of hij daar iets tegenin wilde bidden. Hij zal daarboven ook wel gezag hebben, dacht ik, haha!”

Zo’n klooster klinkt angstaanjagend. 
“O nee, volstrekt niet. Wel gaf het me een bepaald gevoel van ontzag. En fysiek deed het me ook wat. Het verstilde me. Het tilde me boven de alledaagse werkelijkheid uit. Dat vond ik als puber fantastisch, want door de scheiding van mijn ouders en vanwege misbruik door de vader van een vriendinnetje was die periode echt een rottijd voor mij.”

Vergeving is een belangrijk thema in je leven. Moet dat niet altijd van twee kanten komen?
“Dat hoeft niet, want het is sowieso goed voor jezelf om te vergeven. Wat het misbruikt betreft: niemand vraagt mij om hem te vergeven. Ik vraag het mezelf amper, maar ik gun het mezelf wel. En ik heb Gods hulp daarbij nodig, want ik weet niet hoe het moet. Ik zit nog volop in het proces. Ergens is het bovenmenselijk.
Wat de scheiding betreft: mijn vader, die een relatie kreeg met een vriendin van mijn moeder, heb ik langzamerhand vergeven. We hebben het nooit uitgesproken, maar op zijn sterfbed heb ik zó veel gehuild, dat hij daarin iets van vergeving geproefd moet hebben. Die sereniteit van dat moment hoop ik op mijn eigen sterfbed ook te ervaren. Iets van ‘het is goed’. Dat ik geen wrok meer voel, niet de behoefte ervaar om iemand pijn te doen. Want die zwarte gevoelens komen soms kokhalzend naar boven, schreef ik in mijn column in het Nederlands Dagblad waarin ik vertelde over het misbruik. Het raakte mij erg wat een journalist van het ND mij mailde over die bewuste column. Zij zei: ‘Dit is wat je doet met vuile was: je wast het en je hangt het op in de zon.’”

Anne Christine stopt. Er rolt een traan over haar linkerwang en ze houdt haar hand voor haar mond. Met nog veel ontroering in haar stem vervolgt ze even later: “Ik houd erg van schone was die wappert in de zomerzon.”

Wonden in het licht halen

Anne Christine Girardot. Beeld: Janita Sassen
Anne Christine Girardot. Beeld: Janita Sassen.

Ze wil graag “bewegen naar het licht” glimlacht ze nadat ze opnieuw thee heeft ingeschonken. “Dit jaar heb ik bepaalde sleutelfiguren in Frankrijk, mensen uit mijn familie en uit mijn vroegere vriendenkring, verteld over het misbruik. Dat was met Pasen. Ik vond dat zo symbolisch. Ik deed het niet expres, want ik was er gewoon in die periode. Maar net als Pasen gaat ook deze weg over kruis en opstanding. De opstanding in míjn leven. Ik wil mijn wonden in het licht halen. Ze mogen bestaan. In de warmte, in het licht, in de wind. Drie gedaanten van God, volgens mij.”

Onlangs maakte je de serie ‘Uitgepreekt’ voor de EO. Hierin vertellen dominees die niet meer mogen preken over het conflict dat daar de reden van is.
“En we gaan op zoek naar het antwoord op de vraag of er genade is voor de dominee. Het idee kwam van mijn collega Casper van Dorp, die ooit vastliep als predikant. Hij ontmoette veel afgezette predikanten die hun verhaal niet durfden of mochten doen. Dat riep die vraag op naar genade voor de predikant. Je komt in alle drie de afleveringen veel verdriet en pijn tegen. Maar mooi vind ik ook dat een predikant als Peter van der Laan, uit de eerste aflevering, er met zijn vrouw voor kiest om de weg van de genade te bewandelen nadat hij overspel heeft gepleegd. Hij geeft aan dat hij weet dat God genadig is en dat hij daarom niet naar de ongenade van mensen wil kijken. Zoiets vind ik een fantastische les.”

De serie leverde ook gedoe op, er moest een aflevering afgeblazen worden.
“Dat vind ik jammer. Door nieuwe ontwikkelen leek het ons niet meer zorgvuldig om deze uit te zenden. Ik gun iedereen in dat verhaal genade en rust.”

Anne Christine Girardot

Anne Christine Girardot werd geboren in Frankrijk en groeide op (in de buurt van) Versailles, een stad ten zuidwesten van Parijs. Na haar middelbareschooltijd vertrok ze twee jaar naar Madrid om Spaans te studeren. Ze verbleef enkele jaren in Amerika en Colombia en kwam uiteindelijk in Nederland terecht om hier als regisseur aan de slag te gaan. Ze is getrouwd met John Gruter met wie ze vier kinderen kreeg. In 2005 richtten de twee Nachtzon Media op, een mediabedrijf dat onder andere diverse producties voor de EO produceerde en produceert.

Geschreven door

Reinald Molenaar

--:--