Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Als volleerd amazone op de rug van Zorro

Op zomercursus: 'Het is belangrijk dat je als ruiter goed naar het paard leert luisteren'

Paardrijden: die kinderdroom wordt voor redacteur Elsina Neutel even werkelijkheid. Dat je na één les nog niet de nieuwe Anky van Grunsven bent, wordt al snel duidelijk.

Deel:

Op een broeierige zomermiddag ben ik te gast bij Paard en Spel in Ede voor mijn eerste les paardrijden. Dat die les anders verloopt dan op een reguliere manege, had eigenaresse Daniëlle Bons me al verteld. “We vinden het belangrijk dat je als ruiter goed naar het paard leert luisteren. We gaan hier dan ook op een zo natuurlijk mogelijke manier met de paarden om.” Wat dat precies inhoudt, daar kom ik vandaag achter. Nadat ik gesproken heb met Daniëlle, is het tijd voor een kennismaking met mijn rijpaard voor vandaag: Zorro. Want: “Normaal gesproken spring je toch ook niet zomaar op iemand zijn rug?”

Kennismaken

Paardrijden_Elsina_-018-_Mcklin_Fotografie
Credits: Victor van der Griendt.

“Kies maar een borstel uit.” Daniëlle wijst naar de bak met daarin verschillende soorten borstels. “Welke vindt hij het fijnst?” Daniëlle glimlacht: “Daar kom je vanzelf achter.” Terwijl de blauwe zachte borstel over zijn lichaam glijdt, staart de bijna 28-jarige Zorro dromerig voor zich uit. Wanneer het paard en ik zich vertrouwd voelen met elkaar, stelt Daniëlle voor om de rijbak in te gaan. Voordat we naar binnen stappen, knoopt ze Zorro’s touwhalster – een hoofdstel zonder bit – vast en zadelt ze hem op. Dat het barebackpad – een soort schapenwollen zadel – geen stijgbeugels heeft, heeft een reden. “Zonder de beugels leer je direct goed te zitten, omdat je niet kunt smokkelen. Dat is beter voor je balans en de ontspanning en het is prettiger voor het paard.”

Natuurlijk leiderschap

We beginnen met het lopen van rondjes. Automatisch ga ik naast Zorro lopen. Wanneer hij tegen me aan duwt, merk ik hoe sterk hij is. Als we even onderweg zijn, vraagt Daniëlle me hoe natuurlijk deze manier van lopen aanvoelt. “Wanneer paarden in een kudde lopen, waar loopt de leider dan?” Ik snap wat ze bedoelt en ga vooroplopen. Rustig volgt hij. “Je mag ook het tempo veranderen of zelfs rennen als je dat wilt.”

Paardrijden_Elsina_-024-_Mcklin_Fotografie
Credits: Victor van der Griendt.

Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Na een tijdje ren ik met Zorro achter me aan door de bak. Dat gaat voortvarend, totdat ik ineens de adem van Zorro letterlijk en figuurlijk in mijn nek voel. Ik krijg het gevoel dat hij me gaat inhalen en ineens slaat de onzekerheid toe. Waar ben ik mee bezig? Hoe zorg ik ervoor dat hij weer verder achter me gaat lopen? Wat als hij me inhaalt? Een fractie nadat de vertwijfeling is toegeslagen, voel ik dat Zorro naar mijn arm begint te happen. Niet hard, wel voelbaar. Na aanmoediging van Daniëlle maak ik mezelf groter en spreid ik mijn armen. Ik voer haar instructies uit, maar meen het niet. En dat heeft Zorro door. Hij blijft happen en als vanzelf begin ik langzamer te lopen.

‘Hij wil een leider’

De achterkant van mijn arm kleurt een beetje rood, maar veel meer dan sabbelen heeft hij niet gedaan. Toch voel ik dat de schrik toeslaat. Terwijl mijn benen trillen, probeer ik mezelf wat te kalmeren. De bruine ogen van Zorro kijken me aan – met grote onschuld. En die onschuld is terecht, legt Daniëlle uit. “Hij wil een leider die echt leidt. Als je er niet helemaal voor gaat, dan voelt hij dat. Eigenlijk probeert hij je bij de les te krijgen door naar je arm te happen. Hij communiceert ermee en zegt tegen je: ‘Ik heb een leider nodig, wees dat voor mij.’”

Dat klinkt logisch, maar voelt ook kwetsbaar. Doen alsof zit er vandaag dus niet in. Wanneer Daniëlle voorstelt om weer even een stukje te gaan rennen, neem ik het zekere voor het onzekere en stap ik in een vertrouwd – langzamer – tempo door de bak. Maar dit keer met meer overgave dan eerst. Met mijn ogen gericht op het doel – en zeker niet meer naar de grond of op Zorro – loop ik voor hem uit. Dit keer blijft hij netjes achter me aan lopen, geeft hij me ruimte én hapt hij niet meer. Dat voelt een stuk beter. Als het vertrouwen tussen ons – en voornamelijk in mezelf – weer hersteld is, wordt er een blauw trappetje bij gehaald.

Te paard

Paardrijden_Elsina_-037-_Mcklin_Fotografie
Credits: Victor van der Griendt.

“Leun niet op zijn rug, maar op de voorkant van het zadel. Dan vangen zijn twee voorbenen je gewicht op.” Wanneer ik op de rug van Zorro plaatsneem, voelt dat eerst wat wiebelig. Volgens mij zit ik scheef. Nadat ik mezelf enigszins in evenwicht heb gebracht, is het tijd voor ontspanning. “Adem diep in… en weer uit...” Terwijl ik me focus op mijn ademhaling, trekt Daniëlle de spanning uit mijn benen. Mijn lichaam begint zich steeds meer te ontspannen. “Je moet met je kont op het zadel zitten.” Ik zak een beetje in. “Maar je bovenlichaam wel recht omhooghouden.” Ik knik terwijl ik mijn lichaam in de goede houding zet én probeer te ontspannen. “Tegen kinderen zeg ik weleens: je bovenlichaam is een beetje als een rietje. De lucht moet er zo doorheen kunnen, zonder dat er knikjes in komen.”

Hard werken

Rustig stapt Zorro door de rijbak heen. Terwijl Daniëlle me instrueert met: “Zit op je kont,” of: “Houd je rug recht,” en zelfs: “Blijf ademen,” begin ik er langzaamaan meer gevoel bij te krijgen. Af en toe sluit ik mijn ogen om me helemaal te ontspannen. Ik voel het ritme van Zorro en probeer me eraan over te geven, terwijl ik blijf letten op mijn ademhaling. Wat is dit eigenlijk hard werken, bedenk ik ietwat verbaasd. “Als het goed voelt, mag je de teugels pakken. Zónder van houding te veranderen,” vervolgt Daniëlle. 

Wie zegt dat paarden niet kunnen communiceren?

Voorzichtig beweeg ik mijn armen naar voren, pak de teugels en laat mijn bovenarmen losjes langs mijn lichaam hangen. Zorro blijft rustig rondjes lopen in de bak. “En hoe kan ik nu zelf sturen?” “Hoe deed je dat daarnet?” Een moment denk ik na. “Ik liep gewoon op mijn doel af.” Iets wat me zittend op de rug van Zorro aardig lastig lijkt. “Precies, dat ga je nu ook doen. Alleen niet door erheen te lopen, maar door je lichaam die kant op te draaien.” Dat lijkt eerst onmogelijk, maar na een tijdje lukt het. Als ik mezelf vol overgave een bepaalde richting in beweeg, voelt Zorro dat aan en volgt hij.

Duidelijke communicatie

Ik begin er steeds meer plezier in te krijgen. “Je straalt helemaal.” Zo voel ik me ook: als een beginnende amazone van wie haar kinderdroom eindelijk in vervulling gaat. Dan lijkt Zorro ineens niet meer zoveel te geven om mijn leidende lichaamstaal en loopt hij naar het blauwe trappetje. “Wie zegt dat paarden niet kunnen communiceren?” lacht Daniëlle. “Hij is er klaar mee, of niet?” antwoord ik. Daniëlle knikt. Tijd om eraf te gaan. 

Paardrijden_Elsina_-082-_Mcklin_Fotografie
Credits: Victor van der Griendt.

Met grote ogen kijk ik richting mijn instructeur. “Hoe denk je dat te gaan doen?” “Met mijn been over zijn nek heen?” “Dat kan, maar zo doen kinderen dat meestal ook.” Het is juist de andere kant om. Wanneer ik mijn rechterbeen over zijn kont beweeg, lukt het me om in een vloeiende beweging weer met twee benen op de grond te belanden.

Nadat Zorro me netjes naar de overkapping is gevolgd, krijgt hij een welverdiende, grassige beloning. Zachtjes fluister ik hem – nadat ik bij zijn hoofd ben neergeknield – nog toe: “Bedankt Zorro, voor deze heerlijke middag.” Aangezien hij rustig blijft doorkauwen, vermoed ik dat hij het ook best gezellig vond.

Beeld: Victor van der Griendt

Geschreven door

Elsina Neutel

--:--