Drie (ex-)gedetineerden over opnieuw beginnen na detentie
'Als ik buiten ben, ga ik een kerk zoeken'
Huisje-boompje-beestje: vanzelfsprekend voor de meeste mensen, maar deze drie personen moeten er hard voor werken. Na een gevangenisstraf bouwen zij hun leven weer helemaal opnieuw op.
‘Ik ben twintig jaar bij God weggeweest’
Alma* (55) is gedetineerde. Na een jaar in Penitentiaire Inrichting (PI) Zwolle verhuist ze deze zomer naar een zorgboerderij.
“In de gevangenis kreeg ik corona, waardoor ik drie weken erg ziek was. Een kortgestrafte vrouw had het virus van buiten meegenomen. Nu zijn er goede maatregelen getroffen: mensen die nieuw binnenkomen, moeten in quarantaine voordat ze naar de arbeid mogen; we dragen mondkapjes en bezoek zit achter schermen.
Ik heb twee jaar opgelegd gekregen voor winkeldiefstallen. Om de dagen door te komen, begin en eindig ik de dag met gebed. Het geloof is heel belangrijk voor mij. Ik ben twintig jaar bij God weggeweest omdat ik me voor Hem schaamde vanwege mijn heroïne- en cocaïneverslaving, maar Hij heeft het me vergeven. Ik ging graag elke week naar de kerk in de PI, maar in verband met corona is dit eens in de twee weken geworden. Door de maatregelen zijn er geen kerkvrijwilligers meer welkom in de PI; met hen had ik goede gesprekken. Dat mis ik.
Mijn leven stond een tijd stil, daarom wil ik nu veranderen. In de gevangenis leer ik elementair boekhouden. Je kunt hier zó veel dingen bereiken, maar je moet het wel zelf willen. Een casemanager helpt mij met huisvesting. Deze zomer verhuis ik – na een jaar in de gevangenis – naar een zorgboerderij waar ik ambulante zorg krijg vanwege mijn autisme. Het eerste wat ik ga doen als ik eenmaal weer buiten ben? Een kerk zoeken in mijn nieuwe woonplaats.”
‘Nu werk ik aan mijn grootste valkuil’
Maikel (28) is ex-gedetineerde. Hij werkt en woont nu bij Ontmoeting in Epe.
“De laatste keer in de gevangenis ging ik nadenken: met mijn bijna 30 jaar moet ik nu écht iets van mijn leven maken. Zo kwam ik in 2019 terecht bij Ontmoeting in Epe. Hier heb ik een persoonlijk begeleider en woon en werk ik met andere cliënten. We sporten samen, hebben creamiddagen en als we daar behoefte aan hebben, kunnen we naar de kerk.
Ik ben altijd een straatjongen geweest. Op mijn 18e zat ik voor het eerst vast, dat was schrikken. De keren daarna deed het me weinig, want ik had niemand meer om mij heen. Mijn familie had ik weggeduwd, omdat ze voor mijn gevoel niet meer om mij gaven. De laatste keer zat ik anderhalf jaar vast voor oplichting en witwassen.
Nu werk ik aan mijn grootste valkuil: alcohol. Ik word gevaarlijk als ik gedronken heb. Met schematherapie leer ik over die valkuil heen te springen. Als het verlangen naar drank in mijn hoofd komt, kan ik mezelf nu afleiden door te boksen in de sportzaal.
Ik zie de toekomst positief in en hoop op huisje-boompje-beestje. Dat is heel normaal voor andere mensen, maar voor zo’n jongen als ik is het hard werken. Door het overlijden van mijn vader heb ik de wilskracht om deze weg te blijven volgen: ik wil hem trots maken. En wat ik zeker weet? Dat God een plan voor mij heeft.”
'Ik wil een zelfstandig leven'
John* (60) is ex-gedetineerde. Na zware tijden heeft hij nu een baan, een eigen huis én fijne vrienden.
“Ik gaf mijzelf aan bij de politie in het buitenland, waar ik woonde. Vanaf mijn jeugd liep ik met oogkleppen op en voelde het alsof de wereld tegen mij was. Totdat ik doorkreeg wat ik anderen had aangedaan. In de gevangenis kon ik dit niet verdragen en wilde ik uit het leven stappen. Opeens ervaarde ik het ‘Job-gevoel’; ik was alles kwijt, maar voelde dat het beter zou worden. Ik ben zoekende, maar ik geloof dat God mij heeft geholpen.
In het buitenland zat ik drie jaar vast. Ik wilde naar Nederland voor de juiste therapie. Eigenlijk kon dit niet, omdat ik daar langer dan vijf jaar weg was. Familie kon via brieven aan de reclassering vragen mij naar Nederland te halen. Ik dacht er twee te krijgen, het waren er 37…
Toen zat ik nog drie jaar in de gevangenis in Nederland – tot eind 2020. Hier kreeg ik uitstekende therapie en had ik fijne gesprekken met een vrijwilliger van Gevangenenzorg Nederland. Het re-integreren moest ik zelf doen. Ik ben nieuwsgierig, want ik wil een zelfstandig leven. Nu ik vrij ben, kan ik met vragen terecht bij mijn reclasseringsambtenaar. Ik werk nu binnen een fantastisch team, heb een eigen appartement en bezoek mijn familie meer dan ooit. Ik blijf dit pad aflopen en hoop andermans leven te verrijken met positiviteit.”
* Vanwege de privacy is een andere naam gebruikt.
Tekst: Anouk van de Schootbrugge
Beeld: Jos Groen
