Voorganger Suzy Nyarko ziet migrantenvrouwen openbloeien

Het is stil in de Perez Chapel Amsterdam-Zuidoost. Boven in haar werkkamer zit pastor Suzy Nyarko (59). ‘Mamma Suzy’ noemen gemeenteleden haar liever, zegt ze lachend. Ze heeft een speciale roeping voor vrouwen, en ze vertelt graag hoe ze die uitwerkt.
Elke zondag komt de gemeente hier samen in de kerkzaal beneden. Onder hen veel Surinamers, Antillianen, Nigerianen en Ghanezen, maar ook enkele Nederlanders. Ook in coronatijd vinden hier diensten plaats, al heeft de kerk het bezoek wel afgeschaald en is de zangdienst versoberd. Op zondagochtend houdt de kerk een reguliere dienst, en aan het begin van de middag hebben de jongeren hun eigen samenkomst. “We zijn charismatisch en zingen veel, maar nu zijn dat solo’s. We geven elkaar de ruimte om een eigen invulling aan de diensten te geven, dus zeker de jongerendiensten worden altijd weer anders ingevuld.”

Ambitieus plan

Het hoofdkantoor van de Perez Chapel zit in Ghana, waar Suzy zelf ook vandaan komt. Verder zijn er afdelingen in Zwitserland, België en Engeland. Dertig jaar geleden reisde Suzy haar man achterna die via Syrië in Amsterdam kwam en daar als voorganger bij de Holy Ghost Revival Chapel aan de slag ging. Ook hun twee zoons kwamen mee, maar beiden vertrokken weer naar hun geboorteland toen ze volwassen werden. Een paar jaar geleden ging Suzy aan de slag bij de Perez Chapel waar ze het voorgangersechtpaar ondersteunt.
Als het over haar geboorteland Ghana gaat, krijgt Suzy een speciale glans in haar ogen. Ze wil er ooit weer naar terug om er een opvanghuis voor dakloze moeders te beginnen mét een school voor hun kinderen. Een ambitieus plan. “Maar bij God zijn alle dingen mogelijk.”

‘Altijd hetzelfde antwoord’

Haar passie voor het werk in Gods koninkrijk krijgt Suzy regelmatig bevestigd in dromen. Één droom krijgt ze al jarenlang, ook nu nog, en deze stelt haar telkens voor een keuze. “Het begon op mijn 15^e, toen ik een relatie met God ging opbouwen. Ik was rooms-katholiek opgevoed en niet bekend met dromen. We leefden trouw mee met de kerk. Ik ging er wekelijks naartoe, deed mijn eerste communie en zong mee in het koor, maar zulke dromen had ik niet eerder gehad. Duiden kon ik ze ook niet. Ze brachten me eerder van streek.
In die ene droom zag ik, net als Jakob bij Bethel, engelen vanaf een trap uit de hemel komen. Ze zeiden: ‘God vraagt je wat je van Hem wilt hebben?’ ‘Ik wil een goed leven leiden,’ antwoordde ik, ‘zodat ik naar de hemel kan als ik dood ben.’ Ze glimlachten, zwegen, en gingen weg. Even later kwamen ze terug: ‘God zegt dat je krijgt wat je Hem hebt gevraagd,’ deelden ze me mee. En nog steeds gaat het zo op het moment dat ik die droom weer krijg. Het is heel reëel, en voor mij ook echt speciaal. Ik geef altijd hetzelfde antwoord en dat wil ik ook. Ik wil dat mijn leven een offer voor Hem is en dat de mensen Hem in mijn leven aan het werk zien.” 

Je kunt niet zeggen: ‘Ik ben gered, klaar.’ Je moet ermee aan de slag.

Ontdekkingstocht

In de periode waarin de dromen begonnen te komen, viel ook de veertigdagentijd voor Pasen. Suzy ging zoals gezegd trouw naar de kerk, maar op een goed moment gebeurde er iets vreemds. “We stonden met de kerkgangers stil bij de kruiswegstaties van Jezus. Bij elk schilderij baden we een gebed, volgens goed katholiek gebruik. Ik weet niet meer bij welke statie we waren toen ik plotseling in huilen uitbarstte. Jezus werd geslagen om onze zonden, dat werd ineens heel levensecht. De mensen om me heen vroegen zich af wat er aan de hand was. Een antwoord had ik niet, ik wist niet wat we overkwam.”
Haar moeder besloot om met Suzy op ontdekkingstocht te gaan. Ze kwamen in een pinkstergemeente terecht, begonnen meer te bidden en de Bijbel te onderzoeken. “Ik verlangde er intens naar om met God te praten en naar de kerk te gaan,” vertelt Suzy gepassioneerd. “Wat ik bijzonder vind, is dat mijn vader het goed vond dat ik op zoek ging en de Rooms-Katholieke Kerk verliet. Hij heeft er nooit iets van gezegd.”

‘Zelfs de bisschop kwam langs’

Vanzelfsprekend was deze reactie zeker niet, voegt de voorganger eraan toe. Haar familie was welgesteld en had een bepaald aanzien hoog te houden in de stad waar zij woonde. “Vooral mijn moeder kreeg het moeilijk toen zij de Katholiek Kerk vaarwel zei. Ze had daar lange tijd een voortrekkersrol gehad. Zelfs de bisschop kwam bij ons langs om te proberen haar terug te krijgen. Uiteindelijk verliet heel mijn familie, op mijn vader na, de kerk en werd lid van de pinkstergemeente. Mensen namen het mijn inmiddels overleden vader ook kwalijk dat hij er niets van zei, maar gelukkig ging die overgang daardoor voor ons dus heel makkelijk.”
Kort daarna liet Suzy zich dopen. “Dat was niet zo speciaal hoor, gewoon een keer tijdens een evangelisatiecampagne. Na mijn doop hoopte ik vurig op de doop met de heilige Geest. Ik wist niet hoe het zou gaan en zelfs niet óf het wel zou gebeuren. Ik heb God gesmeekt, ik heb gehuild, ik had zoveel verdriet. Nu kan ik erom lachen, gelukkig. Het kwam uiteindelijk wel. Plotseling, toen ik op bed lag, begon ik in tongen te spreken. Wauw, dat moment vergeet ik nooit meer.”

Ik heb God gesmeekt, ik heb gehuild, ik had zoveel verdriet

Aan de slag

Suzy trouwde jong, werd moeder, en zag haar wens om journalist te worden in rook opgaan. “Ik kon het allemaal niet met elkaar combineren. Toen ik echter meer en meer bij de kerk betrokken raakte, zag ik een andere weg voor mij open komen te liggen. Ik was elke dag in de kerk te vinden, deed mee met evangelisatiecampagnes en ging preken. Mijn eerste preek herinner ik me nog goed. Mijn moeder ging mee en was heel blij, weet ik nog. Het was tijdens een ochtenddienst die al om 5.00 uur begon. Ik preekte over Hebreeën 2.” Suzy opent de Bijbel-app op haar telefoon en begint te zoeken. “Dit was het: ‘Daarom moeten wij al onze aandacht richten op wat we gehoord hebben, dan zullen we niet uit de koers raken.’” Ze leest nog even door en kijkt dan op: “Dit gedeelte gaat erover dat we onze redding moeten uitwerken. Je kunt niet zeggen: ‘Ik ben gered, klaar.’ Je moet ermee aan de slag.”

Met een doel

Die boodschap verkondigt Suzy nog steeds, onder meer met haar stichting Woman of Purpose. “Deze stichting zet zich in Ghana en in Nederland in voor vrouwen die een duwtje in de rug nodig hebben. Geestelijk, maar ook praktisch. We maken cursussen mogelijk om voor vrouwen in werk te voorzien, we geven coaching, noem maar op.”
“Ik heb een speciale roeping voor vrouwen,” glimlacht de Ghanese. “Ik wil hun laten weten dat ze een doel hebben in dit leven. Iedereen wordt door God met een doel op de wereld gezet. En dat is niet alleen maar kinderen baren. Denk aan Maria Magdalena en de andere vrouwen die Jezus volgden. Ze dienden Hem en waren van betekenis. Ik zeg daarbij trouwens altijd dat we de Bijbelse man-vrouwverdeling niet uit het oog moeten verliezen. Een vrouw kan een man dienen en zo zijn identiteit vormgeven, hem helpen zijn doel te bereiken. Andersom vormt de man ook de identiteit van de vrouw. Maar ze mag nooit over de man heersen.”

‘Niemand is machteloos’

Suzy ziet in het pastoraat onder vrouwen dat vrouwen zich binnen de migrantengemeenschap steeds beter leren uit te spreken. “Ze leren zichzelf steeds meer op waarde schatten en steken sneller de handen uit de mouwen.” Lachend: “Ik heb eigenlijk wel een allergie voor vrouwen die denken dat zij tot niks in staat zijn. Dan word ik echt kwaad! Iedereen kan iets doen op zijn eigen plek, niemand is machteloos.”
Of ze zich alleen voelt in de Bijlmer? “Ik heb altijd veel te doen, dus ik voel me niet snel alleen. Drie jaar geleden ben ik voor het laatst in Ghana geweest. Deze zomer trouwt mijn jongste zoon en hoop ik daar weer naartoe te kunnen. Maar verder ben ik tevreden met mijn leven en werk hier in Nederland. Ik werk niet alleen hier in de gemeente en voor mijn stichting, maar ook in de zorg als geestelijk werker. Op een dagbesteding voor gehandicapten doe ik de Bijbelstudies en voer ik gesprekken. Ik verveel me geen moment.”
En dat opvanghuis voor dakloze vrouwen in Ghana, wanneer moet dat van de grond komen? “Ik heb geleerd om God te volgen. Ondertussen zit ik natuurlijk niet stil, maar ik heb ook wel een rustige, afwachtende kant. Soms vraag ik God ernaar. En dan ben ik weer stil. We zijn afhankelijk van Zijn hulp.”

Beeld: Ruben Timman