Wat nu als je Mark en Gert-Jan gelooft?

Als u deze column leest, zit u misschien wel in de zon, buiten bij twintig graden, en is Herman Tjeenk Willink alweer een week aan het werk.

Ik had niet zulke beste paasdagen, want ik zat in een diep loyaliteitsconflict. In de nacht van Witte Donderdag op Goede Vrijdag werd een motie van wantrouwen van Geert Wilders, gesteund door Kees van der Staaij, net verworpen. De volgende motie van afkeuring werd wel door Gert-Jan Segers ondersteund, die op de bewuste Goede Vrijdag vertelde dat hij voor altijd het vertrouwen in Mark Rutte (als premier) had opgezegd.

Aan het einde van de donderdag twitterde ik: ‘Hoe het debat ook afloopt, als Mark Rutte zegt: “Ik spreek de waarheid, ik lieg niet,” dan geloof ik hem.’ En dus zat ik met mijn dilemma. Want ik geloof niet alleen Mark, maar ik geloof ook Gert-Jan als hij Mark niet gelooft. Daarbij: ik vind Mark een goede premier en Gert-Jan een integer politicus.

Wat nu? Ik hoopte de dagen erna, op weg naar beloken Pasen, wat helderheid te krijgen, maar dat viel tegen. Dus moest ik het doen met mijn vertrouwen in Mark en in Gert-Jan. Ik ben een loyaal mens, ik zal niet snel iemand laten vallen. In dit geval niet de premier die zich tien jaar het snot voor de ogen heeft gewerkt, vele crises heeft opgelost en Nederland op een uitstekende manier heeft voorbereid op de coronacrisis. We stonden er op 1 maart 2020 goed voor. En ja, ik weet het, hij heeft ook fouten gemaakt.

Wat nu? Moet ik me nu gaan oefenen in dubbele loyaliteit? Hoe werkt dat? En hoelang houd je dat vol? Doet dat pijn? Ik heb het er maar lastig mee. Voorlopig kies ik maar het compromis: ik geloof Mark en Gert-Jan.

Buiten sneeuwt het nog steeds.