Wilco kwam uit de kast in een reformatorische kerk

“Ik was van plan te stoppen met geloven en naar de kerk gaan zodra ik 18 werd,” vertelt Wilco Dekker (42). In Meliskerke, een klein Zeeuws dorpje, groeide hij op in een gezin van vijf kinderen. “Maar van dat plan kwam niets terecht,” vervolgt hij. Op school werd Wilco zo geraakt door een Bijbelverhaal, dat hij op zoek ging naar wie God is. “De kerk werd voor mij een plaats waar de hemel soms de aarde raakte. En God werd voor mij persoonlijk werkelijkheid.” Als Wilco 18 wordt, vertrekt hij niet, maar komt hij juist tot geloof.

Niet verder

“In diezelfde periode ontdekte ik dat ik homofiele gevoelens had,” vertelt Wilco. “Ik zag dat als een kruis dat me door God werd opgelegd en ik praatte er verder niet over. De kerk was mijn alles. En ik dacht: als ik geen relatie kan hebben, heb ik alle tijd voor een taak in de kerk.” Maar als Wilco 25 is, loopt hij helemaal vast. “Ik kon zo niet verder; niemand wist van mijn geheim af. Op een nacht werd het mij heel helder: ‘Als één lid lijdt, lijden alle leden mee.’ Daarin zag ik duidelijk dat ik open moest zijn.”

In een brief vertelt Wilco zijn familie wat er aan de hand is. “Ik ontving veel medeleven van mensen om me heen. Maar vanuit de kerkenraad bleef het stil. Dat vond ik moeilijk. Ik dacht dat we elkaar als christenen konden vertrouwen en liefhebben.”

Nu, ruim vijftien jaar later, ervaart Wilco dat zijn kerk er nog steeds gesloten over is.  “Ik kan overal goed over praten, maar niet hierover. Als je dat wel doet, komt men met teksten uit de Bijbel die in een heidense context geschreven zijn, terwijl ík een christen ben.”

De kerkbank wordt dan een stukje hemel op aarde

Hoe houd je dat vol?
“Er zijn veel mensen om mij heen die me wél accepteren en er voor me willen zijn. Maar de belangrijkste reden is God zelf. Ik ervaar soms dat God echt persoonlijk tot mij spreekt als ik in de kerk zit. De kerkbank wordt dan een stukje hemel op aarde. De liefde die Christus heeft voor zondaren, daarvan kan ik verliefd de kerk uitlopen. Ja, ik ben teleurgesteld en voel me afgewezen en onbegrepen. Maar ik ben door God aanvaard en gezien. En daarom houd ik toch van mijn kerk: hier is voedsel voor mijn ziel.”

Red ik dat, hetero zijn en er niks mee doen?

Milder geworden

Hoewel Wilco in de kerk tegen dichte deuren aanloopt, is hij er zelf open over. “Ik spreek erover, juist ook met mensen die hetzelfde meemaken en daarin een weg proberen te zoeken. Voor hen probeer ik er te zijn.”

“Tot nu toe leef ik celibatair,” vervolgt Wilco. “Mijn homoseksuele naaste die wél een relatie aangaat, veroordeelde ik in het verleden erg vlug. Daarin ben ik milder geworden.” Wilco gelooft niet in de bekende stelling ‘Je mag het wel zijn maar niet doen’. “Dat bestaat niet: iedere hetero zou zichzelf moeten afvragen: red ik dat, hetero zijn en er niks mee doen? Of probeer het eens een poosje… Het is niet los te koppelen.”

‘Stop met invullen’

“Door onbegrip en veroordeling kan het lastig zijn om vol te houden in een kerk zoals de mijne,” zegt Wilco. “Zeker als je God niet persoonlijk kent. Veel LHBTIQ+’ers keren de kerk te rug toe of vertrekken in ieder geval uit déze kerk.” Dat moet anders, vindt Wilco. “Ik zou willen zeggen: stop met invullen en lúíster naar iemand. Kom niet gelijk met dichtgetimmerde dogma’s aanzetten, maar ga in gesprek. Daarin gaat veel mis. Daarom ben ik zo blij dat we een God hebben die zich ontfermt over iedereen die tot Hem komt. Dat houdt mij op de been.”

Tekst: Lars Jacobusse