Ineens staat alles op losse schroeven...
Blog van Tijs van den Brink
Het is zondagmiddag in adventstijd. Ik zit rustig te lezen op de bank. M’n telefoon trilt: collega Pieter aan de lijn. Opmerkelijk, want die belt nooit op zondag. “De cameraman met wie we deze week op stap waren voor AdieuGod? is positief getest op corona.”
Nee! Dit komt wel heel erg slecht uit. Een megadrukke week voor de boeg en de week daarna zou ik naar de Verenigde Staten gaan voor de tweede serie van het tv-programma God, Jesus, Trump.
Gelukkig hebben we afstand van elkaar gehouden tijdens de AdieuGod?- opnames. Maar we bevonden ons wel in dezelfde ruimte als de cameraman en hebben na afloop geluncht. Ook op anderhalve meter, maar toch. Ik zal toch niet besmet zijn?
Wat ik nu heel concreet in mijn eigen leventje voel, laat zich vergelijken met wat we als samenleving afgelopen jaar hebben meegemaakt. Ineens staat alles op losse schroeven, een onbekend en vermoedelijk levensgevaarlijk virus dient zich aan. Wat betekent dat? Blijven we gezond? Kunnen we door met wat we hadden gepland? Nee, dat niet. We kunnen niet door met wat we hadden gepland. De ziekenhuizen raken overvol, we gaan niet meer naar het werk, velen verliezen zelfs hun baan of gaan failliet, we mogen niet meer naar de kerk, een verjaardag of bruiloft vieren: vergeet het maar. Het is ongekend en onvoorstelbaar. Niemand had dit verwacht toen het jaar onzes Heren 2020 begon.
Nu we aan het einde van het jaar gekomen zijn, kijk ik om me heen. Dichtbij is er gelukkig niemand overleden, maar dat is voor tienduizenden Nederlanders anders. Velen kregen verdriet te verwerken, anderen werden werkloos. Ik voel me gezegend dat m’n geliefden er nog zijn en dat ik werk heb gehouden. Ik bleek zelfs een vitaal beroep te hebben, althans: volgens de regering. Nooit gedacht. Beetje babbelen op radio en tv...
Om met een veilig gevoel de nieuwe week in te kunnen, besluit ik een sneltest te plannen. Voor het eerst zie ik zo’n teststraat van dichtbij. Best simpel eigenlijk. Het is rustig en de meneer die in mijn keel en neus boort, is vriendelijk. Het doet geen pijn, het irriteert wel. Hé, er springt een traan in m’n rechteroog. “Gaat het wel?” Zeker. Het gaat.
Het gaat. Dat is misschien wel de beste samenvatting van het afgelopen jaar: het gaat nog, de meesten van ons kunnen door. Binnen een half uur blijkt dat mijn test negatief is uitgevallen. Grote opluchting. Het gaat nog, ik kan door. Dankbaar.
Geschreven door
Tijs van den Brink
