Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Ik ben op een mannenmanier moeder geworden’

'Nederland Zingt Dichtbij' met verloskundige Rosanne van Dam

Rosanne van Dam is mede-eigenaar van verloskundigenpraktijk Creation. “Wij hebben zelf geen biologische kinderen,” vertelt de verloskundige. “We hebben adoptiekinderen uit Zuid-Afrika. Maar geboren uit je buik of geboren in je hart: de ervaring is even overweldigend en speciaal.”

Deel:

In Nederland Zingt Dichtbij legt Rosanne Jurjen ten Brinke uit hoe zij, zoals ze het zelf omschrijft, “op een mannenmanier” moeder is geworden van drie kinderen met een beperking.

Een wonder in je buik

‘In het verborgene gemaakt’. Op elke webpagina van Creation vind je deze tekst uit Psalm 139. Rosanne: “Ik herken mij in de verwondering van de psalmist. Een kindje is een wonder van God. Als het gezond is, maar vooral als het geliefd is. Ik vind het mooi dat ik dat wonder van dichtbij mag meemaken en ouders daarbij mag begeleiden.”

In haar eigen buik heeft Rosanne zo’n wonder nooit kunnen ervaren. “Ik weet veel over het medisch traject van ivf en de impact ervan,” vertelt ze. “Wij kwamen tot de overtuiging dat het voor ons niet goed was om met hulp een kind te maken, terwijl er al kinderen op de wereld zijn die ouders nodig hebben. Mijn man en ik ervaarden dat God een ander plan voor ons heeft. We hebben ruimte in ons hart, hoofd, huis en leven en kwamen al snel uit bij adoptie.”

Anders kijken naar geluk

“Een vrouw zei ooit tegen mij: ‘Als je ongewenst kinderloos bent, ben je chronisch in de rouw.’ Ik zei automatisch ‘ja’, maar dacht later: zo voel ik dat helemaal niet. Ik snap wat ze bedoelde. En ik ben ook wel verdrietig geweest. Maar het is voor mij meer alsof ik op een mannenmanier moeder ben geworden. Een man draagt het kindje niet bij zich en wordt pas écht vader als het er is. Dat hadden wij nu allebei.”

Wij krijgen zó veel door onze kinderen!

De adoptiekinderen van Rosanne hebben medisch gezien wat bagage. Shawn (11) heeft acht procent zicht, Josiah (bijna 8) heeft een ongeluk gehad en mist een stuk van zijn neus en Hanna (bijna 2) is te vroeg geboren. ‘Als het maar gezond is,’ zeggen mensen weleens. Rosanne: “Ergens snap ik dat. Maar maakt een gezond kind je gelukkig? Of is het de liefde die gelukkig maakt? Natuurlijk is het niet gemakkelijk als je kinderen een beperking hebben. En ik weet dat het in sommige gezinnen voor verwijdering zorgt. Maar gezondheid is niet alles. Ik denk dat wij anders naar geluk kijken.”

‘Waarom heb jij zo’n gezicht?’

Rosanne heeft soms moeite met de reacties van anderen. “Ik merk dat mensen ons af en toe nakijken. Gezondheid is de norm en er heerst een idee van maakbaarheid. Het vervelendst vind ik als mensen smoezen of aannames doen, vooral voor mijn kinderen. Als je kind een fysieke beperking heeft, denken ze vaak onterecht dat hij of zij ook geestelijk beperkt is. In het zwembad vroeg een jongetje een keer aan Josiah: ‘Waarom heb jij zo’n gezicht?’ Ik zag dat zijn moeder zich schaamde. Het mooie is dat kinderen daar vaak niet moeilijk over doen. ‘O, dat vind ik gewoon mooi staan,’ zei mijn zoontje. Onze kinderen mogen er zijn zoals ze zijn. We zijn blij dat wij hun ouders mogen zijn en hun een liefdevol thuis mogen bieden.”

Moeilijke momenten

“Mensen zeggen weleens: ‘Wat knap dat je dit doet.’ Dan denk ik: wat is daar knap aan? Het is soms ingewikkeld en hard werken, maar het is meer ontvangen dan geven. Wij krijgen zó veel door onze kinderen!”

Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, geeft ze aan. “Als je geadopteerd bent, raakt dat aan diepe levensvragen waar wij soms geen antwoord op hebben. Josiah vond het bijvoorbeeld moeilijk dat hij niet weet wie zijn biologische moeder is. We hebben geen naam. En het doet natuurlijk wat met je, wanneer je als kind bent afgestaan. Het helpt Josiah enorm dat we nog contact hebben met zijn pleegouders, een bejaard echtpaar in Zuid-Afrika, dat hem tijdelijk heeft opgevangen voordat hij bij ons kwam. Als hij van hen hoort hoe de eerste momenten bij hen waren en zij daar samen herinneringen aan ophalen, ervaart hij dat hij ook toen geliefd werd. En nu zijn ze een extra opa en oma voor hem. Heel bijzonder vind ik dat zij christen zijn. Ze zongen christelijke liedjes voor hem en namen hem mee naar de kerk. Ze hebben voor hem opgeschreven wanneer hij is opgedragen en welke Bijbeltekst hij toen kreeg.”

Compleet

Is hun gezin nu compleet? Rosanne moet lachen. “Dat zal voor ons denk ik nooit zo voelen. Als het Gods wil is, maakt Hij ruimte voor nog een kindje. Ja, het is druk. Het is intensief. En er zijn een hoop dingen die we dan misschien niet of anders moeten doen. Maar we staan ervoor open en willen Gods plan afwachten. Nou ja, niet alleen afwachten. Voor adoptie moet je je inschrijven, dus dat hebben we gedaan. Maar misschien heeft God wel iets anders voor ogen.”

Kijk de aflevering terug

Tekst: Susanne Jonker
Beeld: Inge Joosse-Schippers 

--:--