Negatief beeld van de kerk

Ik sprak met een vrouw die vanuit haar geloof graag anderen in de samenleving wil helpen. Niet omdat het moet, niet om het beeld van de kerk wat op te poetsen, maar gewoon, vanuit liefde voor Christus.

“Weet je wel wat er alleen al in Nederland gedaan wordt door de gemiddelde christen?” vroeg ze me.

Nou, dat weet ik wel. En de vraag was me uit het hart gegrepen.

Ik loop nu zo’n vijftig jaar rond in het christelijke wereldje en verbaas me nog altijd over de inzet van talrijke gelovigen voor de samenleving, dichtbij en ver weg. Een greep uit de organisaties en stichtingen: Present, De Hoop, ZOA, Dorcas, IJM, Gevangenenzorg, Jemima, De Brug, Gave, GlobalRize, Tear, MercyShips, Woord en Daad, De Vluchtheuvel, Bootvluchteling, Open Doors, Tot Heil des Volks en ga maar door. Alle 320 woorden van deze column kan ik vullen met organisaties die zich bekommeren om hun naasten. En dan heb ik nog niet eens het stille werk genoemd van mensen in de eigen gemeente en wijk.

Zijn christenen dan betere mensen? Ach, u kent het antwoord. Maar uit onderzoek blijkt wel dat christenen bovengemiddeld maatschappelijk betrokken zijn en gemiddeld meer geld geven aan allerhande goede doelen. Ben ik nu bezig onszelf op onze collectieve borst te kloppen? Welnee, ik zou niet durven, maar ik denk wel aan dat gesprek met deze vrouw. Een missionaire kerk mag een aantrekkelijke kerk zijn. Maar hoe kan een kerk aantrekkelijk zijn, als er telkens weer negatieve beeldvorming optreedt of als er een nadelig frame ontstaat (soms door eigen schuld)?

Ik zit ermee. En ik bevraag mezelf er telkens weer op of ik zelf ook oorzaak kan zijn van dat negatieve frame. En ondertussen? Gewoon doorgaan met goed werk. Uit liefde tot Christus en de naaste.