Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Rachel Rosier: ‘Het gaat niet om wát je doet, maar hóé’

Wat wilde dierenliefhebber Rachel vroeger worden en waar staat ze nu?

Toen ze jong was, wilde ze dierenarts worden. Later journalist – oorlogsverslaggever, zelfs. Nu is Rachel Rosier tv-presentator van onder meer Checkpoint, Eva-columnist, auteur van een fantasy-detective in wording, echtgenote, moeder van twee jongens én dierenliefhebber. “Ik heb bij de EO wel periodes gehad dat ik dacht: ik ga iets anders doen.”

Deel:

Stel je voor. Achter een piloot klauter je de krappe cockpit van een klein vliegtoestel in. Je klikt je veiligheidsriemen vast. Vanaf het moment dat de motoren brullend tot leven komen, schudt en trilt alles. Een razend ritje over de korte landingsbaan – en voor je het weet, schiet je als een pijl naar de wolken. Hoog boven de aarde haalt de piloot allerlei halsbrekende capriolen uit, inclusief duizelingwekkende loopings. Hij heeft namelijk maar één missie meegekregen: jou in no-time zo misselijk mogelijk maken. Terwijl anderen misschien wel doodsangsten zouden uitstaan, of op z’n minst onpasselijk worden om hun maaginhoud centrifugeert, denk jij maar één ding: wat gaaf om mee te maken!

Labrador Mozes

Rachel – zij was het – gaat uitdagingen zelden uit de weg. We ontmoeten elkaar op een zomerse donderdagmiddag in het restaurant-café van een stalhouderij in natuurgebied het Leersumse Veld. De ramen bieden uitzicht op paarden, pony’s, gakkende ganzen en zwermen mussen: een plek waar Rachel – groot dierenliefhebber – helemaal in haar element is. Op verzoek van de fotograaf heeft ze haar lichtbruine labrador meegenomen, Mozes.

Rachel Rosier

* Rachel (1990) is geboren in Huizen, als dochter van EO-programmamaker Victor en EO-omroepster Christa Rosier (zij overleed in 2011 aan borstkanker).
* Haar twee jaar oudere broer Ephraïm overleed in 2001 op 14-jarige leeftijd aan de gevolgen van een zeldzame, zeer pijnlijke ziekte.
* Ze volgde de opleiding journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede.
* Op 2011 kwam ze als redacteur in dienst bij de EO, na haar stageperiode bij Jong.
* Sinds 2016 presenteert ze populaire kinderprogramma’s als Checkpoint en Topdoks.
* Rachel woont in Amersfoort met Jaap en hun kinderen, Ezra en Simeon.

 

Hoe gaat het met je? Je agenda zat stampvol, bleek toen we een afspraak moesten prikken.
Glimlachend: “Het is héél druk op het moment. We moeten veel opnames inhalen die lange tijd hebben stilgelegen door de coronacrisis en in het najaar moeten worden uitgezonden. Dus ja, er zit absoluut druk achter. Maar het is altijd wel druk – genoeg te doen.”

Ben je toe aan de zomervakantie?
“Nou, ik heb eigenlijk wel genoeg stilgezeten, de afgelopen periode. Dus ik vind het vooral lekker dat we nu weer volop aan de bak mogen.”

Wat zijn je vakantieplannen voor deze zomer?
“We blijven in ieder geval in Nederland – ook geen straf.” Ze fluit Mozes terug, die is weggeslenterd van onze tafel. “Vorig jaar zomer zaten we in Zweden. Prachtig huis, aan een prachtig meer. Maar ja, zit je daar met twee jonge kinderen… Ons oudste zoontje is 8, zijn broertje wordt in augustus 2, dus zij hebben niet zo heel veel aan elkaar. Op de terugweg zeiden Jaap en ik tegen elkaar: ‘We moeten volgend jaar echt een camping vinden voor de jongens, zodat ze lekker met leeftijdsgenootjes kunnen spelen.”

Zo oorspronkelijk

Terwijl Mozes zijn voorpoten en kop in Rachels schoot neervlijt en Nederlandse smartlappen uit de speakers sijpelen, kauwt Rachel eventjes op de vraag wat ze met dieren heeft. “Ik voel altijd een soort rust, ontspanning op een plek waar dieren zijn. Waar ’m dat in zit? Dieren zijn gewoon… zo oorspronkelijk. Hoe leg ik dat nou uit? Er zit een ontzettende puurheid in een dier.” Haar hand streelt Mozes’ rug. “Ik kan om ze lachen. Ze zijn indrukwekkend – paarden bijvoorbeeld – en heel eerlijk.”

Voor mij zijn dieren volwaardig gezelschap

Eerlijk?
“Ja. Ze hebben geen agenda. Een hond vindt jou gewoon leuk. We hebben nu draaidagen voor Tussen kop en staart. Dat wordt het leukste EO-programma ooit, omdat ik de hele dag met dieren bezig kan zijn! Ik denk stiekem: het kan me níks schelen of er dit najaar iemand naar kijkt, want ik heb er zoveel plezier aan beleefd. Ik vind dieren gewoon superleuk, van jongs af aan al. Ik kwam vroeger aan de lopende band met katten en andere beestjes thuis. Het is best lastig om precies te duiden waarom ik zoveel plezier aan hen beleef. Dieren hebben geen verwachtingen van je; dat speelt sowieso een rol.”

Volwaardig gezelschap

“Voor mij,” zegt ze even later, “zijn ze volwaardig gezelschap. Als je met mensen bent, moet je toch altijd met elkaar praten en hebben ze bepaalde verwachtingen van je. Met dieren is dat niet zo. Je kunt gewoon naar ze kijken, ze aaien, lachen om wat zij doen. Het kan echt mijn hele dag maken als ik op een plek ben waar een beest is. Dus als ik thuiskom en Mozes of onze katten zie: heerlijk.”

Je zou niet in een huis zonder dieren kunnen leven?
“Nee. Voor mij zijn dieren een must. Sommige mensen komen volledig tot rust door in de tuin te werken. Datzelfde heb ik met dieren. Een dier aanraken, werkt stress verlagend.”

Als je tijdelijk – bijvoorbeeld een dag – zelf een dier zou kunnen zijn, welk dier zou je dan kiezen?
“Ik denk… een vogel. Zo’n mooie grote. Geen duif of zo. Roofvogels vind ik heel indrukwekkend. Maar ja, die eten muisjes en andere vieze dingen – dat vind ik dan weer niks. Of misschien een wild paard, dat over de vlaktes galoppeert…”

Rachel betekent ‘moederschaap’, las ik.
“Haha, inderdaad.”

Geen meisje-meisje

We spoelen de film van haar leven terug naar Rachels jeugdjaren. Op televisie, Checkpoint met name, zien we vooral haar ‘stoere kant’. Was ze ook al een stoer meisje? “Dat weet ik niet zo goed. Ik was wel heel erg mezelf. Sowieso geen meisje-meisje. Ik hield gewoon veel van dieren. In plaats van met poppen, speelde ik liever ‘dierenartsje’. En zodra ik kon lezen, kon ik er niet meer mee stoppen.” Ze schiet in de lach. “Ik weet nog dat ik het als kind zó erg vond dat ik nog niet kon lezen.”

Als kind wilde je dierenarts worden, las ik. En daarna zag je een avontuurlijk leven als oorlogsverslaggever voor je.
Rachel knikt. Terwijl ze Mozes de helft van het speculaasje geeft dat ze bij de koffie kreeg, zegt ze: “In groep 8 wist ik al dat ik na de middelbare school journalistiek zou gaan studeren. Toen we verkering kregen, zei ik tegen Jaap: ‘Ik wil oorlogsverslaggever worden, en die droom ga ik echt niet voor jou laten schieten…’ Nou, twee jaar later waren we getrouwd, en ik bleek al snel zwanger. Dat betekende het einde van die droom, haha!”

Wat zegt het werk dat je uiteindelijk bent gaan doen over jou?
“Ik weet niet zo goed wat dit werk over mij zegt. Ik heb bij de EO ook wel periodes gehad dat ik dacht: ik ga iets anders doen…”

Lees ook: Rachel Rosier en Elbert Smelt presenteren 'De smerige quiz'
Lees ook: Rachel Rosier en Elbert Smelt presenteren 'De smerige quiz'

Echt waar?
“Zeker. Dan dacht ik: ik ga rechten studeren, bijvoorbeeld. Of ‘iets van betekenis doen’. Dat is een proces waar je doorheen gaat. Ik liep stage bij de EO, mocht blijven en voor ik het wist, stond ik zelfs voor de camera. Alles was zo snel gegaan, dat ik eventjes rustig wilde reflecteren op de afgelopen jaren. Zo van: hoe zijn al die keuzes ontstaan die ik heb gemaakt? En klopt wat ik doe nog met wie ik nu ben, en met wat ik wil?” Grijnzend: “Uiteindelijk was mijn conclusie dat ik goeie keuzes heb gemaakt.”

Stel, je moet om de een of andere reden per direct stoppen met je werk. Wat zou je dan gaan doen?
“Ik zou bijvoorbeeld voor een ngo gaan werken. Of fulltime gaan schrijven. Dat laatste denk ik eerder, trouwens. Of toch weer gaan studeren. Ik vind taal interessant, en de filosofie van recht. En geneeskunde. Door Topdoks heb ik ontdekt hoe fascinerend het lichaam is. Een ongelofelijk mooi vak ook, arts.”

Ook als programmamaker kun je van betekenis zijn

Als arts ben je ‘van betekenis’ – die term gebruikte je net.
“Absoluut. Maar ik geloof dat je ook als programmamaker van betekenis kunt zijn. Dat is een les die ik de afgelopen jaren heb geleerd. Een taxichauffeur kan net zoveel voor mensen betekenen als een arts of een zendingswerker. Het gaat er niet om wát je doet, maar hóé. Ben je trouw in je werk? Kom je afspraken na? Wil je de harmonie bewaken? Ben je eerlijk, en doe je je werk goed?”

Voor ‘Checkpoint’ doe je soms best gevaarlijke dingen. Trek je ergens een grens?
“Ja. De redactie heeft mij gevraagd of ik een solo-parachutesprong wil doen. Daarvoor zou ik een driedaagse cursus volgen, en dan in m’n eentje een sprong maken. Daarvan heb ik gezegd: ‘Dat doe ik niet.’ Omdat het echt wel gevaarlijk kan zijn. Ik ken best veel voorbeelden van mensen bij wie het verkeerd is gegaan. Onze EO-collega Margje Fikse heeft haar rug ooit gebroken bij zo’n sprong.”

Alsof hij het gesprek heeft gevolgd, komt Mozes opeens overeind en likt Rachel over haar gezicht. Lachend vervolgt ze: “Ik heb aangegeven dat ik een duo-sprong – dus samen met een ervaren instructeur – wél zie zitten. In principe zijn dingen die we met Checkpoint doen trouwens altijd wel veilig, al zien ze er inderdaad spectaculair uit.”

Afschuwelijk om te zien, en intens verdrietig

Wat kan jou boos maken?
“Ik kan me ontzettend kwaad maken over mensen die kinderen, oudere mensen, of dieren kwaad doen. Al maak ik wel onderscheid: menselijk leed weegt voor mij zwaarder dan dierenleed.”

Een kindertehuis op Sri Lanka

Dat was vroeger andersom, bekent ze. “Als kind – ik was 12 of 13 – deed ik ooit samen met mijn ouders vrijwilligerswerk in een kindertehuis op Sri Lanka. Terwijl zij zich inzetten voor kwetsbare kinderen, was ik veel liever bezig met het redden van ál die zielige zwerfhonden en -katten die ik overal zag.”

Wanneer veranderde dat?
“Op mijn 18e reisde ik naar Roemenië. Daar waren, net als destijds op Sri Lanka, veel zwerfhonden. Maar ook veel verwaarloosde kinderen, achtergelaten door hun ouders. Kinderen die zó onthecht waren, en soms van gekkigheid niet meer wisten wat ze deden en met hun hoofd tegen de muren bonkten, of misvormd waren. Afschuwelijk om te zien, en intens verdrietig. Ik hoorde dat er veel organisaties waren die zich inzetten voor zwerfhonden, terwijl bij wijze van spreken niemand zich over die kinderen ontfermde. Dat vond ik schokkend.”

We kunnen heel veel leren van een hond

Het geloof betekent van jongs af aan veel voor je, vertelde je in het ‘Jeugdjournaal’. Wat helpt jou het meest in je relatie met God?
“Het grappige is dat het inderdaad toch ook wel dieren zijn. Als je kijkt hoe verschillend ze allemaal zijn gemaakt, kan ik me daar enorm over verwonderen. De geweldige creativiteit en het plezier van de Schepper zie ik daarin terug. Die enorme variatie aan vormen en kleuren... Een van mijn favoriete Bijbelpassages is dat God Zijn grootheid aan Job laat zien door hem op het paard en allerlei andere dieren te wijzen. Als mensen lopen wij zó vaak te discussiëren en ruzie te maken, terwijl dieren gewoon zíjn. En precies in hun ‘zijn’ maken ze God groot.”

Met toegeknepen ogen

Rachels hand daalt weer af naar Mozes’ kop, die zich elke streling met toegeknepen ogen laat welgevallen. “Ik denk dat we heel veel kunnen leren van een hond, die nooit iemand op z’n uiterlijk of wat dan ook zal beoordelen. Zo’n hond is gewoon goed voor je en blijft je trouw, óók als je niet altijd goed voor hem of haar bent. Daar zie ik uiteindelijk ook wel iets van Jezus in, en hoe Hij met ons omgaat. Daarmee zeg ik niets ketters, toch?”

Dit is een ingekort artikel. Lees het volledige interview in Visie 31-32.

Beeld: Eljee

Geschreven door

Gert-Jan Schaap

--:--