Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Michael ontmoette God in een Kroatische kerk

‘Ik zocht verkoeling, maar werd overvallen door onbeschrijflijke rust'

Om zich heen ziet redacteur Arianne Ramaker (32) leeftijdsgenoten afhaken van kerk en geloof, maar óók aanhaken. In een zomerdrieluik spreekt ze afhakers, aanhakers en volhouders uit haar ‘stadsie’ Utrecht. In deel 2: Michael vertelt hoe hij door het christelijk geloof gegrepen is.

Deel:

Zijn allereerste kerkdienst kan de geboren en getogen Utrechter Michael (35) zich tot in detail herinneren. Het is een regenachtige ochtend in maart 2019 en hij heeft zich verslapen. Tien minuten te laat haast hij zich de kerk binnen. Hij sluit zich aan bij zijn medecursisten van Alpha, die tot overmaat van ramp vóór in de zaal zitten. Hij zucht: “Ik houd niet van drukke ruimtes. Als ik in een rijtje met mensen zit, ga ik al snel hyperventileren. Ik zweette als een otter, maar ik durfde mijn jas niet uit te trekken. Straks zou ik mensen voor hun gezicht slaan!”

Toch wint zijn verbazing het van zijn ongemak als de preek begint: “Een oudere man in de stoel voor mij viel in slaap. Zijn hoofd hing mijn kant op. Ik keek om me heen: iedereen luisterde met volle concentratie naar de preek. ‘Ziet niemand dit nou?’ vroeg ik me verbluft af.” Wonder boven wonder bezoekt Michael ondanks deze onstuimige ervaring iedere zondag deze protestantse kerk. Hij lacht: “Intussen weet ik dat deze man tijdens de preek wel vaker in slaap valt.”

Een oudere man in de stoel voor mij viel in slaap

Verkoeling in een katholieke kerk

Om te begrijpen hoe Michael opeens in een kerkdienst terechtkwam, moeten we terug naar de zomer van 2016, als hij met twee vrienden rondreist door de Balkan. Onderweg willen ze de Kroatische stad Pula bezoeken voor een muziekfestival in het Romeinse amfitheater. Maar als ze aankomen, blijkt het festival al een week voorbij. Michael: “Mijn vrienden gingen daarom maar naar een riddervoorstelling, en ik besloot het centrum in m’n eentje te verkennen.”

Tot dan toe ziet Michael alleen kerken vanbinnen als hij op vakantie is: even de sfeer opsnuiven, een selfie maken en dan weer naar buiten. Al slenterend door de snikhete stad, voelt het voor hem dan ook heel logisch om verkoeling te zoeken in een katholieke kerk. “Het interieur was donker en grauw,” herinnert hij zich. “Er was bijna niemand.” Hij ploft op een kerkbank. Terwijl hij langzaam afkoelt, overvalt hem een onbeschrijflijk gevoel van rust en kalmte.

Leven na de dood

Michael schraapt zijn keel. “Dit gevoel kende ik niet.” Na een korte stilte gaat hij verder: “Sinds mijn 10e heb ik last van angstklachten door het plotselinge overlijden van mijn moeder. Ze had een hartinfarct, zo van de ene op de andere dag. Die ochtend was ik nog met haar mee geweest naar mijn oma, daar maakte ze schoon. Daarna speelde ik de hele middag buiten en kwam ik veel te laat naar huis voor het avondeten. Ik weet nog dat ik eindeloos aanbelde, maar de voordeur ging niet open. Toen zag ik door het raam mijn moeder op de bank liggen, met een dokter erbij. De overbuurman had haar gereanimeerd, maar die avond overleed ze alsnog in het ziekenhuis. Op haar begrafenis zongen we kinderliedjes en werd haar favoriete muziek afgespeeld. En dat was het. Over leven na de dood dachten we niet na.”

Het typeert Michaels opvoeding. “Heb plezier in je leven en doe een beetje normaal: dat was ons motto,” legt hij uit. “Wel ging ik naar een katholieke basisschool, maar verder dan een kerstontbijt en een kerstmusical kwamen we niet.”

Lees ook het verhaal van Hester: ‘Jezus’ open armen overweldigden me’
Lees ook het verhaal van Hester: ‘Jezus’ open armen overweldigden me’

Heilige Geest

De bijzondere ervaring in de Kroatische kerk laat Michael niet meer los. Bovendien merkt hij in de maanden daarna dat hij – heel subtiel – verandert. “Ik dronk best veel alcohol, ook om mijn angstklachten te onderdrukken,” legt hij uit. “Maar nu vond ik het opeens niet zo lekker meer. En ik ging opeens allerlei goede dingen doen voor anderen. Zo was er bijvoorbeeld een goede vriendin met alcoholproblemen. Ik ging geregeld bij haar langs om haar te helpen. ‘Doe één ding voor haar en dan heb je genoeg gedaan,’ zeiden vrienden tegen me. Zo had ik er vroeger ook altijd over gedacht. Maar nu wilde ik het goed doen voor haar. Waar kwam dit toch vandaan? Begin 2019 volgde ik de Alpha Cursus om hier een antwoord op te krijgen. Bij de les over de Heilige Geest viel het kwartje: Hij wás er al in die kerk in Pula.”

Lijdende Christus

Binnenkort laat Michael zich dopen. Op één vriend en een paar collega’s na, weet nog niemand dat hij naar de kerk gaat en zichzelf nu christen noemt. “Weet je wat het is? Mensen uit mijn omgeving hebben allerlei vooroordelen over de kerk. Ze zien het als een sekte, of erger: ze associëren het met kindermisbruik.”

Vlak voordat het coronavirus Nederland bereikt, bezoekt Michael het Van Gogh Museum. Daar ziet hij het schilderij Pietà, waarop Vincent van Gogh zichzelf afbeeldt als de overleden Christus, vergezeld door Maria. “Het raakte me. Zeker omdat Van Gogh – net als ik – psychische klachten had. Hij kon zich identificeren met de lijdende Christus. Ik werd emotioneel en maakte er foto’s van. ‘O, Jezus weer,’ reageerde mijn antireligieuze gezelschap. ‘Wat moet je met dat schilderij?’ Ik heb het met een smoes goedgepraat en maakte ook snel een foto van het schilderij met de zonnebloemen. Nu heb ik me voorgenomen om er voortaan voor uit te komen dat ik nu christen ben.”

Beeld: Dimitry Anikin (de kerk op de foto is in Rovinj, een stad vlakbij Pula).

Geschreven door

Arianne Ramaker

--:--