Nelinda Troost: ‘Ik ervaar dat God mij op het podium plaatst’

De warme zomer van 2018. Nelinda krijgt een telefoontje van een van haar voorgangers. Of ze een keer wil spreken in Mozaiek. Helemaal onverwacht komt die vraag niet; al vaker hebben mensen tegen haar gezegd – zelfs als een profetie over haar uitgesproken – dat ze moet gaan spreken. Maar ze ziet het niet echt zitten; heeft er geen ambitie of passie voor, zoals ze zelf zegt. Toch is dat ene telefoontje het startsein: Nelinda kan er niet langer onderuit.

Onbekende groep in Lutjebroek

Die zomer schrijft Nelinda haar eerste preek en sindsdien gaat ze regelmatig voor in haar gemeente. Dit jaar spreekt ze op zaterdagochtend tijdens de digitale pinksterconferentie van Opwekking. Het spreken gaat haar goed af. Ze doet het nagenoeg uit haar hoofd en als ze eerlijk is, heeft ze er inmiddels ook plezier in, zegt ze op een zonnige lentedag tijdens een videogesprek. “Al hoefde het van mij niet per se meteen in mijn eigen gemeente. Ik was liever ergens voor een onbekende groep in Lutjebroek begonnen.”

Ver­-van-­mijn-­bedshow

Jarenlang leidde Nelinda de aanbidding in haar gemeente Mozaiek0318 in Veenendaal. Een meisjesdroom, zegt ze, al had ze niet verwacht dat ze het kon. “Ik kom uit een muzikale familie, mijn vader was aanbiddingsleider, maar ik had niet het idee dat ik er talent genoeg voor had. Gek eigenlijk. Misschien omdat ik ook niet per se een gigantisch goede zangeres was, dat is trouwens nooit mijn verlangen geweest. Uiteindelijk was het Gerald, mijn man, die zei: ‘Ga jij maar eens even zingen samen met mij, want volgens mij kun je dat prima.’ Zo ben ik uitgegroeid tot aanbiddingsleider en ik merk dat daar mijn hart ligt. Ik houd ervan om verbindende woorden te zoeken tussen liederen, en daaromheen soms kort iets te vertellen. Maar preken? Dat was echt een ver-van-mijn-bedshow. Dat het spreken toch steeds op mijn pad kwam, ervaar ik wel als leiding van God, ja. En dat ik nu als spreekster op het podium sta, zie ik als een stuk gehoorzaamheid aan Hem. Want dit is niet per se iets wat ik wilde gaan doen.”

Het gevaar bij mij is niet dat ik over de hoofden van mensen heen preek

Niet zo veel theologische bagage

“Ik ben ook wel blij dat het nooit mijn ambitie is geweest,” zegt ze even later. “Want dan hangt er gelijk zo veel van af. Ik heb niet het gevoel dat ik iets moet bewijzen. Ik sta op het podium vanuit de overtuiging dat dit is wat God van mij wil.”

Hoe vind je dat, preken maken?
“Ik vind het elke keer nog best een worsteling om tot een mooie preek te komen. Ik denk ook dat dat altijd zo blijft. Het is ook een hele verantwoordelijkheid. Je mag Gods Woord brengen en uitleggen, op zo’n manier dat het dicht bij de mensen komt. Al merk ik tegelijk dat juist daar mijn passie ligt. En ik probeer een preek ook echt samen met God voor te bereiden en daar heel grondig in te zijn qua theologie.”

Wat betekent dat, een preek ‘samen met God voorbereiden’?
“Het eerste wat ik doe, is het thema –vdat soms wordt aangereikt, of dat ik zelf bedenk – in gebed brengen bij God. En dan ben ik eigenlijk altijd op zoek naar punten die mijn eigen hart raken. Want als het mij raakt, raakt het ook anderen. Als ik een bepaald tekstgedeelte heb gevonden waar ik uit wil preken, haal ik er allerlei naslagwerken bij en lees ik wat theologen daarover hebben gezegd. Dus ik verdiep me eerst in het algemeen in de tekst en vervolgens ontstaat er in mijn hoofd vanzelf een lijn waarlangs ik de mensen wil meenemen.”

Je hebt geen gedegen theologische studie achter de rug. Is dat een nadeel?
“Toen ik merkte dat ik hier meer mee zou gaan doen, vond ik dat ik meer verdieping nodig had. Dus ik volg nu sinds een jaar een – verkorte – theologische opleiding, gericht op sprekers. Ik leer heel veel op dit moment. Tegelijkertijd merk ik dat ik nog wel twintig jaar kan leren. Dat ik niet zo veel theologische bagage heb, is misschien ook weer een voordeel. Ik lees het Woord op zo’n manier dat ik denk: wat haal ik hieruit? Wat wil God hiermee zeggen voor toen, maar ook voor nu, voor mij? Ik ben in staat het op zo’n manier te brengen dat mensen het kunnen vatten. Het gevaar bij mij is niet dat ik over de hoofden van mensen heen preek.”

Meer lef tonen

Pinksteren is misschien wel het minst concrete christelijke feest, en de heilige Geest de minst concrete Persoon van de Drie-eenheid. Niettemin kan Nelinda zeggen dat ze “vaart op de heilige Geest”. “Wat dat is? Ik ervaar de Geest door mijn gedachten en gevoel heen. Al heb ik echt moeten leren daarnaar te luisteren. Om een voorbeeld te geven: stel, je moet steeds aan iemand denken. Je stuurt hem of haar een bemoedigend appje, en dan blijkt dat diegene dit net op dat moment nodig had. Dan kun je denken: dat is toeval. Maar ik heb geleerd zoiets niet weg te wuiven, maar ernaar te luisteren. Op die manier is de heilige Geest voor mij concreet in mijn leven.”

Even later: “Ik denk trouwens dat dit voor iedereen verrijkend kan zijn. Als christenen mogen we iets meer lef tonen daarin. We zijn vaak bang dat anderen het raar vinden. Maar als we als christen verschil willen maken, moeten we gehoor geven aan wat Hij door ons heen wil zeggen en doen door Zijn Geest.”

Nu je als spreker op het podium staat, voelt dat alsof je uit de schaduw stapt van je man Gerald?
“Ik heb me altijd prima gevoeld bij die rol in de schaduw van Gerald. Ik was ondersteunend en op de achtergrond in zijn bediening en vond dat helemaal prima. Het is nooit mijn ambitie geweest uit die schaduw te stappen. Maar ik ervaar nu wel dat God mij op het podium plaatst. Dus niet eens zozeer dat ik uit de schaduw van Gerald stap, maar alsof God mij naar voren duwt en zegt: ‘Ik heb voor jou als persoon ook nog een aparte roeping.’ 

God had grotere plannen, zo ervaar ik het. Ik laat het maar gebeuren. Al ben ik ook voorzichtig. Want hoe groter de podia, hoe meer aandacht er voor je is.”

Hoe groot is de verleiding om te denken dat Nelinda het toch maar goed voor elkaar gebokst heeft?
“Juist door hoe het allemaal is gegaan, ervaar ik helemaal niet dat ík iets voor elkaar heb gebokst. Ik heb er maar weinig aan gedaan. Het voelt eerder als een schop onder mijn kont. Ik heb echt van verschillende mensen die duwtjes in m’n rug nodig gehad om dit te gaan doen.”

Na een korte stilte: “Als God op een gegeven moment zegt: ‘Ik heb andere plannen met je en jullie moeten naar ver weg, waar je helemaal geen groot podium hebt, vind ik dat ook prima. Ik ben daar niet zo afhankelijk van.”

Omhooggeheven vinger

Misschien was het wel haar oma van wie ze leerde nederig te blijven. De vrouw naar wie Nelinda is vernoemd, zou trots op haar geweest zijn, maar ook haar vinger omhooggeheven hebben. “‘Alle eer aan Jezus,’ zou ze zeggen, als ze mij op het podium zou zien. Oma Neeltje was een gelovige en biddende vrouw, zij was een voorbeeld voor mij. Ze gaf Bijbelstudies en sprák niet alleen over Jezus, maar straalde Jezus ook uit. Het gekke is dat ik dit nooit tegen haar heb gezegd. Op de een of andere manier was het zo vanzelfsprekend voor mij... Pas na haar dood, zo’n achttien jaar geleden, besefte ik hoeveel impact ze op mijn leven heeft gehad. Daadkrachtig was ze ook; als ze wist dat God iets van haar vroeg, was ze heel moedig en deed ze het gewoon. Dat was in haar tijd nog lastiger dan nu.”

Met mijn twee broertjes maakte ik ruzie over wie er mocht bidden

Generatiezegen

“Je hoort weleens over generatievloeken,” vervolgt Nelinda, “waarbij negatieve dingen zich generaties lang herhalen. Maar als ik naar mijn familie kijk, denk ik soms: wij hebben juist een generatiezegen mogen ervaren. Want het is toch wel heel bijzonder dat een biddende oma zo’n grote gelovige familie voortbrengt. Al haar zoons en dochters, zeven in totaal, zijn christen en dragen dat uit. Velen zingen en musiceren, en zetten zich vol in voor God en Zijn gemeente. Ook bijna alle neven en nichten hebben een levend geloof.

Kijk ik naar mijn eigen gezin, dan zie ik dat ik dat geloof mag doorgeven aan mijn kinderen. Wij hebben gelukkig heel open gesprekken met onze kinderen, en vooral onze jongste van 7 is erg met het geloof en met God bezig. Ze vertelt er veel over en schrijft liedjes over God. Onze tieners van 17 en 13 beginnen niet uit zichzelf over God, maar we bidden wel met hen. Onze oudste zoon zei laatst letterlijk: ‘Ja mam, ik geloof wel hoor, maar niet zoals jullie. Want bij mij zijn nu gewoon even andere dingen ook heel belangrijk.’ Zo werkt dat, als je tiener bent. Maar ik merk dat ze er toch weer op teruggrijpen als het erop aankomt.”

Onverwarmde keuken

Nelinda groeide op in een warm, christelijk nest, waarin geloven en spreken met en over God heel gewoon was. “Met mijn twee broertjes maakte ik aan tafel ruzie over wie er mocht bidden.” Ze herinnert zich hoe ze als jonge tiener – ze zat net op de middelbare school – God voor het eerst echt voelde spreken. Het was op een vroege winterochtend, toen ze in de onverwarmde keuken van haar ouderlijk huis haar boterhammen stond te smeren. Ze kon moeilijk wennen op school en zag op tegen de dag. “Ineens kreeg ik vanuit het niets een ouderwets lied in mijn hoofd: ‘Wees standvastig, onwankelbaar, steeds overvloedig in het werk van de Heer, want je weet dat je arbeid niet tevergeefs is.’ Toen wist ik: dit is God die tot mij spreekt, en Hij zegt: ‘Wees standvastig en onwankelbaar, alles wat je doet, doe je voor Mij.’ Ik was nog hartstikke jong, maar dat moment vergeet ik nooit meer.”
Een paar jaar later, op haar 15e, liet Nelinda zich dopen en maakte ze een keuze voor Jezus.

Veel met meisjes bezig

Hoe jong ze ook was, in die tijd bad ze bewust om een gelovige man. Toen ze een aantal jaar later Gerald ontmoette, vond ze hem in eerste instantie niet serieus genoeg. “Hij was muzikaal, in die zin paste hij goed bij mij. Maar hij was ook veel met de meisjes bezig en ging naar tenten waar ik niet kwam. Hij heeft zich dus moeten bewijzen.” Glimlachend: “Maar het is hem gelukt. Hij was toch iets serieuzer dan ik dacht.” 

Kun je je voorstellen dat je het geloof niet had?
“Daar kan ik me eigenlijk weinig bij voorstellen. Mijn hele identiteit en de bron waaruit ik leef, vallen dan weg. Dan zou het leven draaien om een carrière, of andere aardse zaken. Nee, ik zou echt niet weten hoe mijn leven er dan uit zou zien.”

Gebroken vliezen

“Het zit ook niet zo in mijn karakter om aan God te twijfelen,” zegt Nelinda. “Bij de moeilijke dingen die ik heb meegemaakt, was er altijd één vaste waarheid, namelijk: God is er. Op zo’n moment heb ik niet zo’n last van vragen als ‘waar is God?’, of ‘waarom ik?’
Nelinda doelt onder meer op de spannende tijd die zij en Gerald zeven jaar geleden doormaakten toen ze zwanger was van hun jongste dochter Rosa. Met twintig weken braken haar vliezen en de baby had volgens de artsen weinig overlevingskansen. Wonder boven wonder werd het kindje ‘pas’ met 28 weken geboren en bleek het kerngezond.
“Het grootste wonder is misschien nog wel dat juist in die moeilijke, spannende tijd God er ook was. Natuurlijk zijn er weleens dagen dat ik Hem totaal niet voel, maar als ik terugkijk, zie ik dat Hij ons heeft gedragen. In die zin kan ik zeggen dat in iedere beproeving ook een beloning ligt; deze periode heeft mij nóg afhankelijker van Hem gemaakt.
Ik zal nooit precies kunnen begrijpen waarom God de dingen doet zoals Hij ze doet, maar dat heb ik geaccepteerd. Ik zal straks als ik bij Hem ben wel horen hoe het allemaal precies zit. Of misschien ook niet. Want God is soeverein en ik ben maar een mens.”

Beeld: Jacqueline de Haas