'Bedankt, goedbedoelende bedenker van dit vernuftige verzinsel'
Blog van Annemarie
Een week of wat geleden ging het getuigenis van Julian Urban viral. Urban, een Italiaanse atheïstische arts, bekeerde zich tot het christendom vanwege een dappere en gelovige dominee op zijn afdeling.
De aan corona lijdende pastor was, hoewel stervende, vol goede moed en altijd bezig anderen te troosten. Na de dood van deze zielenherder besefte de arts bij nader inzien niet zonder Jezus te kunnen. Hij boog zijn knieën en vond een vrede die alle verstand te boven gaat.
Helaas, het massaal liken, delen en tranen wegpinken was verspilde energie, want het vertelsel kwam uit iemands dikke duim. Een vrome variant van zoveel andere te-mooi-om-waar-te-zijn-verhalen die, compleet met gejatte foto’s, met regelmaat de digitale ronde doen. Ik heb me twee dagen het hoofd gebroken over de vraag ‘wie verzint en begint nu zoiets’ en verbaasde me vervolgens over de reacties van sommige christenen na het demonteren van het verhaal. Die vielen in pakweg drie categorieën uiteen.
De eerste (en gelukkig ook de grootste) groep vond het gênant dat ze een verzinsel hadden gedeeld en plaatsten een rectificatie. De tweede (en kleinste) categorie schoot in een nijdige ontkenning en beschuldigde de factcheckers van kleingeloof en rebellie. De rest bleef goedgemutst, ging onverstoorbaar door met het verspreiden van het relaas, onder het montere motto ‘een verzonnen verhaal kan nog steeds een getuigenis zijn’.
Met alle respect, je kunt niet getuigen van een wonder van God dat Hij niet heeft gedaan. Je getuigt dan hooguit van je eigen verlangen hoe jij wilt dat Hij aan het werk gaat. Dat was de tragedie van deze viral. We hunkeren in deze crisis allemaal naar een glimp van God, een teken dat het Hem niet uit de hand loopt.
Het bekeringsverhaal van Urban had daar iets van weg, het heeft duizenden mensen vertroost en bemoedigd – voor even. De daaropvolgende beschaamde verwarring vond ik pijnlijk en maakte me kwaad. Wie van ons is gebaat bij een drijfzandervaring? Bedankt, goedbedoelende bedenker van dit vernuftige verzinsel. Goddank is er een Woord, vaster dan vast, een licht in het duister. Petrus roept op om dáárop te focussen, ‘totdat de dag aanbreekt en de Morgenster opgaat in ons hart’.
Beeld: Shutterstock
Geschreven door
Annemarie van Heijningen
