De laatste dagen van Sudan in EO-docu ‘The last male on earth’

Het zijn dagen waarin hij liefdevol wordt verzorgd, 24/7 door gewapende rangers wordt beschermd tegen stropers en dagelijks wordt bezocht door tientallen toeristen en journalisten. Ondertussen zetten wetenschappers elders in de wereld in verschillende laboratoria met de nieuwste technieken alles op alles om zijn soort voor uitsterven te behoeden. Sudan is op het laatst van zijn leven het middelpunt van een ware kermis, opgetuigd door de mens, die Sudans soort naar het randje van de afgrond bracht en die er nu alles aan doet om die te redden.

Tragikomedie

In The last male on earth volgt filmmaker Floor van der Meulen Sudans laatste jaren, en dan vooral de mensen die zich om hem heen verzamelden. We zien de oprechte emoties van het personeel van het Ol Pejeta-reservaat, waar Sudan verblijft. “Vertel zijn verhaal,” zegt James, de verzorger wiens leven volledig om zijn geliefde neushoorn draait. “Wij moeten voor hem spreken, zelf kan hij het niet.”

Ook pr-manager Elodie heeft een sterke band met het dier. Ze kan niet vertellen wat hij voor haar betekent zonder vol te schieten. En dan zijn er de toeristen, die extra betalen voor een Endangered Species Tour waarin een ontmoeting met Sudan het hoogtepunt is. Maar meer nog toont de film het hele circus dat in tien jaar tijd rond Sudan is opgetuigd. Dit resulteert in een bij vlagen vervreemdende tragikomedie met de majestueuze neushoorn Sudan in de hoofdrol.

Vrolijke selfie

Ondertussen tellen Sudans dagen af. Als hij sterft, neemt Ol Pejeta ten overstaan van de wereldpers afscheid van zijn laatste man. Militairen hangen de vlag halfstok. Hangend over Sudans graf neemt het voltallige gezelschap een vrolijke selfie. Ook zonder z’n grootste attractie gaat het circus door.

Postuum nageslacht

Betekent zijn dood het einde van de soort? Als het aan de wetenschap ligt niet. Een professor in Berlijn werkt nauw samen met een ivf-specialist in Cremona, Italië, om Sudan postuum te voorzien van nageslacht. In de laatste scène zien we hoe in een volgepakte hobbelige safaribus toeristen onverminderd enthousiast hun verrekijkers en camera’s trekken voor de twee vrouwtjes – moeder en dochter – die zijn overgebleven. Een gids vertelt hoe wetenschappers in Europa in de weer zijn met het ingevroren zaad van Sudan. Een man poseert breed lachend voor de camera. De mens geeft niet op.