Corona en de vastentijd

Het coronavirus is allesbehalve grappig, dat zullen zeker de zieken en nabestaanden van de overledenen onmiddellijk met me eens zijn. Het moet verschrikkelijk zijn geliefden te verliezen aan een virus waar we geen goed medicijn tegen hebben.
Het doet me een beetje denken aan oude tijden die ik zelf gelukkig nooit heb meegemaakt: dat de pest uitbrak en hele volksstammen het leven lieten. Zo erg en dodelijk als de pest is het coronavirus natuurlijk absoluut niet. Maar iets van de onvermijdelijkheid van onheil dat nadert, voelen velen wel.

Toch zit er misschien ook een andere kant aan. Ik zag een bericht langskomen van iemand uit de Chinese provincie Wuhan, die al een tijd in quarantaine zat. Dat was op zichzelf niet prettig, maar die persoon beschreef ook de andere kant: “Ons gezinsleven is beter dan ooit. We zijn gedwongen ons weer echt met elkaar te verbinden, we leren opnieuw hoe te communiceren, we geven elkaar de ruimte en zijn een sterkere familie dan ooit tevoren.”

‘Sociale onthouding’ kan kennelijk leiden tot een sterkere binding met de mensen die dichtbij staan. Dat is toch mooi? Dezelfde persoon beschreef ook nog dat hij (op de 25^ste verdieping) vogels hoorde fluiten, iets wat anders nooit te horen was.

‘Never waste a good crisis’ (‘laat een goede crisis nooit onbenut’), luidt het gezegde. Misschien kunnen we wat leren van de coronacrisis. Bijvoorbeeld dat de wereld misschien te veel een dorp is geworden, in die zin dat we wel heel gemakkelijk de wereld over vliegen en doen alsof dat geen kwaad kan. Ik zag een bericht dat de CO₂-uitstoot in China met maar liefst een kwart is gedaald sinds het uitbreken van de crisis. En de smog over grote steden is bijna verdwenen.

Hoe dan ook: even pas op de plaats maken, even de vogels horen fluiten, even nadenken over hoe we het leven en de wereld georganiseerd hebben… Dat lijkt me zo gek nog niet.