Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lily (82) en Bas (26) zijn vrienden

‘Van het leeftijdsverschil merk ik niets’

Een vrijdagmiddagvriendschap, zo noemen ze het. Bas Derks (26) en Lily Verschuur (82) zien elkaar iedere week. “Bas durft voor zijn mening uit te komen, daar geniet ik van.”

Deel:

Of ze het goed naar haar zin heeft in zorgvilla Huize De Compagnie tussen de Edese bossen, vindt Lily Verschuur een rare vraag. We ontmoeten elkaar in de bibliotheek van dit statige pand op het voormalige kazerneterrein. “Ik ben helemaal nergens gewend,” zegt ze met een twinkeling in haar ogen. “God zet mij op een bepaalde weg en die probeer ik zo goed mogelijk te bewandelen. Dat is mijn instelling.” Of dat moeilijk is? “Ik vraag weleens om kracht, maar ik geloof ook dat ik die kracht zal krijgen. Daar vertrouw ik op.”
“Je bent heel dankbaar voor het leven, hè?” reageert Bas. “Zeker, en voor de hulp die ik krijg,” antwoordt Lily. “Ik las pas een boek van de Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer. Hij dankte voor de mensen die hij tijdens zijn – naar later bleek – laatste reis ontmoette. Dat is toch wel bijzonder, dat God mensen op je weg plaatst voor wie je dankbaar kunt zijn.”

Ervaart u dat ook zo met Bas?
“Bas heeft zichzelf op mijn weg gezet.” De twee beginnen te lachen. “Oké, misschien heeft God er ook een handje in gehad,” geeft Lily toe. “Dat zal wel. Bas kwam hier om vrijwilligerswerk te doen, we raakten aan de praat, en het klikte. Als ik het vervelend had gevonden, was ik gewoon weggegaan.”
Bas: “Ja, zo is Lily wel: als iets haar niet aanstaat, laat ze dat wel weten.” Dan tegen Lily: “Maar je ging niet weg, dus dat is positief.”

Op een duofiets

EO_Visie_-_Vriendschap_-_Bas_Derks___dame-03380

Wandelen, fietsen, een spelletje doen – Bas onderneemt van alles met Lily en de andere bewoners van Huize De Compagnie. “Je bent heel goed met mensen die niet goed ter been zijn,” vervolgt Lily. “Je neemt vaak iemand mee in de rolstoel, als we gaan wandelen. Ik ga wel mee, maar duw niemand. Dat geduw, daar word je maar moe van. Maar dat vind jij blijkbaar niet erg.”
Bas: “Wij hebben nog nooit samen gefietst, hè? Dat kunnen we best een keer doen, als het voorjaar zich aandient.” Lily: “Ja leuk, op zo’n duofiets. Dan bepaalt de een de route en de ander hoeft alleen maar mee te trappen.”

Wat leren jullie van elkaar?
Bas veert op: “Dankbaarheid! Lily is ontzettend dankbaar. We lijken ook wel op elkaar. Allebei wat brutalig en losjes in de omgang. Ondanks haar leeftijd is Lily heel speels, dat vind ik mooi. Ik dacht altijd dat mensen alleen maar bozer en norser werden, maar dat geldt niet voor Lily. Dat vind ik inspirerend.”
Lily: “Bozer en norser? Ik hoop toch werkelijk niet dat jij in chagrijn gaat vervallen. En dat geloof ik ook niet.”

Oprechte interesse

Lily gaat verzitten en legt haar wandelstok op de grond. “Wat ik leer van Bas? Nou, ik waardeer zijn openheid en zijn interesse in mensen. Dat is heel oprecht. Als ik een rolstoel moest duwen, zou ik hopen dat er snel een einde aan kwam, maar hij is zó geïnteresseerd in degene die erin zit. En Bas durft voor zijn mening uit te komen, daar geniet ik ook van.”

Jullie schelen meer dan vijftig jaar in leeftijd. Levert dat weleens leuke of nare verrassingen op?
Lily: “Dat geloof ik niet. Ik merk daar in elk geval niets van.”
Bas: “Jij hebt veel meer meegemaakt dan ik, dat vind ik interessant. Die gedachte zet mijn leven in perspectief – al die kleine dingen waar ik tegenaan loop.”Lily: “Leeftijd vind ik niet relevant, het valt gewoon weg. Tussen mij en mijn mentor Wil bijvoorbeeld, een vrouw die ik ken via mijn kerk, speelt leeftijd ook geen rol. Ze noemt me een vriendin, en daar ben ik dankbaar voor.” Even kijkt ze ontroerd voor zich uit. “Als ik me dankbaar voel, zing ik vaak een lied.” Met vaste stem zet Lily in en zingt twee coupletten: “De zon komt op, maakt de morgen wakker. Mijn dag begint met een lied voor U. (…) En op die dag, als mijn kracht vermindert, mijn adem stokt en het einde komt, zal toch mijn ziel Uw loflied blijven zingen: tienduizend jaar en tot in eeuwigheid.”

'Vind je het leven leuk?'

“Dit heb ik nog nooit voor jou gezongen,” zegt Lily direct daarna glimlachend tegen Bas. “Zo begin ik de dag, met een loflied voor God. Die tienduizend redenen tot dankbaarheid zijn er echt. Soms moet je even nadenken, dan is het even wat minder.” Bas: “We hebben het vorige week eigenlijk pas voor het eerst samen over het geloof gehad hè, en over die dankbaarheid. Vind je het leven ook leuk?”
“Nou, leuk is niet het goede woord,” antwoordt Lily voorzichtig. “Ik ben geboren in 1938 en heb bewust de oorlog meegemaakt. Dat de granaten je om de oren vliegen, kun je niet leuk noemen.”

Dat de granaten je om de oren vliegen, kun je niet leuk noemen

'Trek me aan m'n jasje'

“Ik geniet wel van dingen,” vervolgt Lily. “Van een mooie wandeling of van boeken. In de ban van de ring van Tolkien vind ik geweldig. Of theologische werken van Dietrich Bonhoeffer of Henk Vreekamp.”
Bas: “De schrijvers die jij noemt, zoek ik op als ik ze nog niet ken. Heel leerzaam is dat. Ik hoop dat je mentaal in dezelfde conditie blijft, zodat je daarvan kunt blijven genieten.” Lily: “Dat hoop ik ook. Als ik rare dingen ga zeggen, moet je me aan m’n jasje trekken.”

Een uitgebreide versie van dit artikel stond in Visie 6.

Beeld: Eljee Bergwerff

Geschreven door

Reinald Molenaar

--:--