Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘In de kerk voel ik me thuis maar ook anders’

Wendy is christen en transgender

Trouwen, kinderen, een leuke baan en een fijn huis: het is het beeld van een doorsnee christen. Maar wat als je niet in dit ‘perfecte plaatje’ past, zoals transgender Wendy? “Het teken van de regenboog is voor mij een belofte van God dat Hij mij accepteert zoals ik ben.”

Deel:

Sinds een jaar gaat Wendy Brands (43) naar de kerk waar ze ooit gedoopt is en belijdenis deed. Ze voelt zich daar op haar gemak, ze zingt en bidt mee tijdens de diensten. Regelmatig is ze achter in de kerk te vinden, waar ze de beamer bedient. “Na vijftien jaar geen lid te zijn geweest van een kerk, voelde deze gemeente als thuiskomen,” vertelt Wendy. “Tegelijkertijd voel ik me in de kerk anders. De meerderheid daar is getrouwd en heeft kinderen.”

Anders

Schermafbeelding_2017-12-13_om_10.17.48

“Ik voel me geaccepteerd door God en door mensen, maar ik merk dat ik in het dagelijkse leven een andere sociale omgeving heb, dan de meeste kerkleden. Veel kerkleden ontmoeten elkaar bijvoorbeeld op het schoolplein, maar ik heb geen kinderen om naar school te brengen. Voor mij spelen er andere thema’s zoals het vinden van geschikt werk en het vinden van een betaalbare huurwoning.”

Wendy wordt als man geboren. “Pas sinds twee jaar zijn mijn behandelingen gestopt en staat er in mijn paspoort dat ik een vrouw ben,” vertelt Wendy, terwijl ze twee theekopjes op tafel zet. Om haar nek hangt een kettinkje met daaraan een zilveren kruisje. Haar donkerblonde, sluike haren heeft ze vastgeknoopt in een staartje.

“Op de middelbare school had ik al snel door dat ik niet op meiden maar op jongens viel. Het is voor de hand liggend om te denken dat je dan homo bent, maar op een of andere manier klopte dat plaatje voor mij ook niet. Ik wist toen nog niet dat ik transgender was, ik voelde me vooral anders.”

Zoektocht

Na de middelbare school gaat Wendy studeren in Arnhem en wordt lid van een studentenvereniging. Wendy kleedt zich alternatief, draagt oorbellen en laat haar haren groeien, ze voelt de vrijheid om te ontdekken wie ze is.

Als ze eind 20 is, verandert dat. Nu kan ze er luchtig over praten, maar deze periode is voor Wendy niet makkelijk geweest. “Ik raakte contacten, die ik binnen de studentenverenging had, kwijt en voelde me steeds meer een buitenstaander.”

Transgender worden ging heel geleidelijk

“Mensen om mij heen gingen afstuderen, trouwen en verhuizen. Iedereen ging ‘normaal’ doen,” glimlacht Wendy. Terwijl mensen om haar heen zich gaan settelen, is Wendy nog aan het ontdekken wie ze is. Tijdens deze zoektocht verlaat Wendy de kerk in Arnhem waar ze lid is. “De kerkenraad gaf mij de keuze: de kerk of mijn levensstijl, want die twee gaan niet samen.” Ze kiest voor het laatste. “Ik had vrijheid nodig om te zoeken naar wie ik was,” legt Wendy uit. “Ik heb periodes gehad dat ik verliefd kon worden op een vrouw, maar een relatie hebben of trouwen met een vrouw voelde voor mij alsof ik aan de verkeerde kant stond. Terugkijkend heb ik nooit een duidelijk ‘voor of na moment’ gehad. Transgender worden ging heel geleidelijk.”

Jongensnaam

Vanaf 2000 noemt ze zichzelf Wendy. Voor haar broers, zussen en ouders een grote en lastige verandering. “Zij kenden mij al zo lang met een jongensnaam, er is wel tien jaar overheen gegaan voordat ze mij Wendy noemden. Nu mijn ouders zien dat ik mijzelf ben, dat ik geen rol hoef te spelen, is het voor hen makkelijker. Ik ben nog steeds hun kind, maar iets anders dan ze verwacht hadden.”

Dat Wendy negen jaar geleden een vriend kreeg, is helemaal geaccepteerd binnen haar familie. “Mijn ouders waren het niet eens met mijn keuze, en zeiden dat ook. Volgens hen gaat het in tegen de Bijbel. Toch was mijn vriend vanaf het begin welkom. Het heeft mij heel erg geholpen dat mijn ouders eerlijk waren, zonder mij te veroordelen.”

Openheid

Wendy heeft geleerd te praten over het feit dat ze transgender is, ze vindt het belangrijk om er open over te zijn. “Niet iedereen heeft er een juist beeld van, en daarom wil ik er open over zijn. Sinds de discussie rondom genderneutraliteit spreken mensen mij soms aan met ‘het’. Dat was nou net niet de bedoeling. Ik wil voor 100 procent als vrouw gezien worden.”

Dat haar openheid ongemakkelijke gesprekken kan opleveren, heeft Wendy ook ervaren. “Soms vragen mensen wat mijn jongensnaam was, of ze zijn benieuwd of ik al een geslachtsverandering heb ondergaan. Dat is heel persoonlijk. Stel liever de vragen die je ook aan een hetero zou stellen wanneer je hem of haar leert kennen. Ik wil graag behandeld worden als ieder ander."

De regenboog is voor mij een belofte dat God mij accepteert zoals ik ben

Er zijn mensen, ook buiten de kerk, die denken dat transgender en christen zijn niet samen kan gaan. Maar elke transgender die je tegenkomt, is weer anders, en heeft een eigen identiteit. Sommigen zijn heel uitbundig, zij dragen jurken en veel make-up, anderen zijn actief in de homoscene. Ik associeer mijzelf daar niet mee. Ik ben meer het huisje-boompje-beestjetype, samen met mijn vriend. Bovenal wil ik gewoon mezelf zijn. Er zijn heel veel mensen die om welke reden dan ook anders zijn. Het zou mooi zijn als iedereen de vrijheid heeft zichzelf te zijn, dan heb ik die vrijheid ook.”

Wendy leest af en toe nog speciaal het bijbelverhaal van Noach om te beseffen dat ze mag zijn wie ze nu is. “Het herinnert mij eraan dat wanneer ik door een moeilijke tijd ga, er vroeg of laat een uitweg komt. Dat kan ik nu achteraf zeggen, maar toen ik midden in die lastige periode zat, was ik daar niet zo zeker van. Het teken van de regenboog is voor mij een belofte van God dat Hij mij accepteert zoals ik ben.”

Damaris heeft continu onzichtbare pijn. "Ik heb liever gips om mijn been."
Damaris heeft continu onzichtbare pijn. "Ik heb liever gips om mijn been."

Geschreven door

Heleen Dekens

--:--