'Ik bad of God haar wilde klaarmaken om Hem te ontmoeten'

Vorig jaar zomer verloor Alie Rorije haar 17-jarige dochter Gerrianne aan kanker. Vanavond is Gerrianne te zien in een nieuwe serie Over Mijn Lijk.

“Soms besef ik nu pas wat er allemaal gebeurd is en hoe moe ik ben. In de anderhalf jaar dat Gerrianne ziek is geweest, hadden we nauwelijks tijd om adem te halen. We leefden bijna in een roes; Gerrianne trok ons mee, en wij renden achter haar aan. De ziekenhuisuitslagen waren keer op keer verkeerd, en dag en nacht was ik bezig om haar te verzorgen. Ook de andere drie kinderen kwamen dagelijks op bezoek met hun vriendin, dus er was altijd leven in huis. En dan ineens is dat weg en valt er een oorverdovende stilte.”

Veel pijn

In december 2014 gaat Gerrianne samen met haar moeder Alie naar het ziekenhuis. Ze heeft een grote bult op haar been en veel pijn. In eerste instantie denken de artsen aan een inwendige bloeding. Maar de pijn wordt ondraaglijk en Gerrianne wordt verder onderzocht. Op een MRI-scan is een kwaadaardige tumor van 10 bij 20 centimeter te zien. Het blijkt te gaan om een zogenaamde wekedelentumor, die bij slechts vijf Nederlanders voorkomt.

“Op het moment dat ik dat hoorde, leek het of er een luik onder mij openging, en ik in een donker gat viel,” vertelt Alie. “Vijf jaar daarvoor was mijn vader overleden aan slokdarmkanker, dus bij het woord kanker dacht ik meteen aan overlijden. De angst die ik op dat moment voelde, was onvoorstelbaar.”

Toch zijn de artsen hoopvol. Hoewel ze niet zeggen dat Gerrianne zal genezen, hebben ze een behandeling voor haar klaarliggen, waarmee ze goede hoop hebben. Als de eerste chemokuur niet blijkt aan te slaan, gaat Gerrianne voor behandeling naar Duitsland, waar ze de tumor weten te halveren. De rest van de tumor wordt in juni 2015 operatief verwijderd. Even lijkt Gerrianne schoon, maar in november van dat jaar is er op een scan opnieuw een tumor te zien, nu iets lager in haar been. En, de artsen zien een klein plekje op haar longen. Gerrianne wordt opnieuw geopereerd en krijgt bestralingen. Maar deze keer wordt er een zenuw beschadigd, waardoor ze veel pijn lijdt.

Alie: “Ze was heel sterk in die tijd. Ze wilde zelf met de artsen spreken, en zei soms tegen mij: ‘Mam, jij moet niet alles vragen, ik wil zelf de vragen stellen.’ Ze was 16, dus ze wist goed wat ze wilde.”

Geen houden meer aan

Als Gerrianne in januari 2016 opnieuw door de scan gaat, krijgen zij en haar familie de moeilijkste uitslag te verwerken: er zit een tumor in haar bekken, waar ze niets aan kunnen doen. Alie: “Het zat in haar been, haar longen, haar bekken; dan weet je, hier is geen houden meer aan.”

Het enige waar Gerrianne nog voor in aanmerking komt, is een experimentele behandeling in Rotterdam. De artsen geven geen enkele garantie, maar Gerrianne gáát ervoor. In eerste instantie lijkt de behandeling aan te slaan, maar na de tweede behandeling is ze weer bijna terug bij af. De arts vraagt of ze nog één poging wil doen, wellicht rekt het haar leven iets. Wat Gerrianne dan antwoordt, zal Alie nooit vergeten. “Ze zei: ‘Maar mama, dat doe ik niet meer. Want er is er maar Eén die het weet.’”

Alies ogen vullen zich met tranen als ze eraan terugdenkt. “Ergens was ik een beetje boos op Gerrianne. Ze had zo veel gedaan, dan kon ze die derde behandeling toch ook nog wel doen? Tot ik me realiseerde dat dit was waar ik om gebeden had. Ik had namelijk vanaf het moment dat we wisten dat ze niet meer beter werd, gebeden of God in haar zou werken en of Hij haar klaar wilde maken om Hem te ontmoeten.
En dat was precies wat er gebeurde. God was met haar bezig en Gerrianne werd rustig, omdat ze wist waar ze heen ging. Het wonderlijke was bovendien: vanaf die tijd heeft ze amper pijn geleden. Ze kreeg nog wel veel pijnbestrijding vanwege die zenuwpijn, maar daarvóór lag ze soms te kermen van de pijn. En ik kon niets voor haar doen. Maar vanaf dat moment heeft ze niet echt meer pijn gehad. Ze was nog wel benauwd, maar daar kreeg ze zuurstof voor.”

Hoe ervaarde Gerrianne het feit dat haar einde naderde?
“Gerrianne is rond de tijd van het overlijden van mijn vader – ze was toen 9 – heel erg met God bezig geweest. Tot ze naar de middelbare school ging. Toen ging het kruisje van haar nek en las ze bijvoorbeeld minder in haar Bijbels dagboekje. Ze ging mee naar de kerk, maar dat was meer omdat het moest. Toen ze in december 2014 te horen kreeg dat ze ziek was, vond ik het wel heel apart dat ze zei: ‘Als ik niet beter word, ga ik naar de Here Jezus toe.’ Terwijl ik dacht dat ze er zo weinig mee bezig was, voelde ze dat blijkbaar toch zo. Daarna heeft ze het wat minder over het geloof gehad, maar vanaf het moment dat ze wist dat ze niet meer beter werd, is haar geloof enorm gegroeid. Ik weet nog dat de dominee hier kwam en dat hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Maar Gerrianne zei: ‘Nu ga ik naar de Here Jezus en naar opa toe. Ik ben niet bang om te sterven.’
Ik vind het ook heel bijzonder dat ze bijna geen angst heeft gehad. Ze was banger voor ons, dat ze ons moest achterlaten, dan voor haarzelf.”

Kostbaarste herinneringen

Overdag brengt Gerrianne haar dagen thuis door met haar vriend, vriendinnen en haar moeder. Maar als ze ’s nachts alleen is, overvalt de stilte haar en begint ze te piekeren.
Alie: “Zo rond een uur of 12, half 1 kroop ze bij mij in bed – mijn man ging dan elders liggen – en wilde ze praten. Dan vertelde ze over haar angst, dat ze ons moest missen, dat ze bang was dat ze ons niet meer zou zien en of ze ons straks zou herkennen.
Dat zijn misschien wel mijn kostbaarste herinneringen uit die intensieve tijd. Ze was dan helemaal van mij en we hadden als moeder en dochter de mooiste gesprekken met elkaar. Ze vertelde mij bijna alles, ze was zo open. Daar ben ik heel blij mee. Want welke dochter is op haar 15, 16^e zo intiem met haar moeder?

En nee, ik kon haar niet geruststellen. Want het kwam niet goed met haar. Tegelijk wist ze ook dat ze bij God terechtkon. Hij sliep niet en Hij kon haar wel geruststellen.
Ik vond het heerlijk om met haar te fantaseren over de hemel. Ze had daar een heel levendig beeld van. En we baden veel samen, waarna we dan toch weer rustig konden slapen. Terwijl we ook wisten: het duurt niet lang meer.”

Even later: “Naar mij toe is ze wel heel opstandig geweest, ze was in die zin echt een puber. Ik moest het vaak ontgelden. Maar dat heb ik met liefde ondergaan.”

In die periode zoekt Gerrianne zelf de tekst uit voor op de grafsteen en voor de begrafenisdienst: 2 Timotheus 4:6- 8. Alie: “Daar herkende ze zichzelf in. Ze vond het altijd erg als mensen zeiden dat ze de strijd aan het verliezen was. Alsof ze de moed opgaf. ‘Ik heb straks de strijd gewonnen,’ zei ze. ‘Ja,’ zei ze zelfs: ‘Ik heb óverwonnen. Want ik weet wat mij te wachten staat en dat ga ik winnen.’

(Tekst loopt door onder de foto.)

Onvermoeibaar

In die tijd hebben mijn man en ik weinig geslapen. Achteraf vind ik het onvoorstelbaar hoeveel energie we hadden. Tegelijk heb je zo veel adrenaline als je kind zo ziek is. Je hebt alles voor je kind over en bent onvermoeibaar. Gerrianne zei weleens: ‘Mam, wat zorg je toch goed voor mij.’ Dan dacht ik: ‘Kind, dat is toch normaal!’”

Tijdens Gerriannes ziek-zijn wordt er veel voor haar gebeden. Ook Gerrianne zelf blijft tot het einde bidden om genezing. “Het is onvoorstelbaar moeilijk als je je kind elke avond hoort smeken om genezing. En God hoort haar smeken, en Hij denkt: nee, kind. Maar ze bad ook: ‘Heer, als het zover is, wilt U dan de handen van mijn ouders en broers vastpakken en zeggen dat alles goed komt?’ Dat zijn de momenten waar ik me nog steeds aan vasthoud. Ik snap God niet, maar Hij was er wel. Want we hebben zo veel vrede ervaren. We voelden ons gedragen en wisten: God is erbij en gaat voor ons uit.”

“Nee, ik ben niet echt boos geweest op God. Ik denk omdat ik Hem te hard nodig heb. Maar ik denk nog wel elke dag: ‘Heer, waarom?’ In die zin ben ik wel teleurgesteld. Hij had ons zo’n mooi meisje gegeven, en nu is ze er niet meer.
Mijn man is wel heel boos op God geweest. Hij zag en hoorde Gerrianne smeken en zei: ‘Wat bent U voor een God dat U dit toelaat?’ Zelf zei Gerrianne: ‘Dit is maar een heel klein stukje van mijn leven en straks leef ik verder. Dit is niet het leven dat God voor ons bedoeld heeft.’”

Was Gerrianne zelf boos op God?
“Eén keer heeft ze het uitgeschreeuwd naar God. Dat was toen we vanuit Rotterdam gebeld werden dat die experimentele behandeling niet geslaagd was. Toen riep ze uit: ‘God, wat doe ik dan fout?’
Alie is even stil. Ze veegt een traan uit haar ooghoek. Dan: “Maar ook zij had Hem veel te hard nodig. Ze kon niet echt boos op God zijn.

Bang was ze evenmin. Alleen de maandag voor haar overlijden, vroeg ze aan me: ‘Zou ik niet te zondig zijn? Ik ga toch niet naar de hel?’ Toen heb ik haar gewezen op Gods vaderliefde. En dat ze toch wist dat God haar zonden had vergeven.
Ook de dominee die die middag kwam, kon haar daarmee troosten. ‘Je hoeft niet meer bang te zijn, want God heeft jou vergeven,’ zei hij. ‘Je mag bij Hem komen.’ Toen werd ze heel rustig.”

Als Gerrianne op woensdag 6 juli 2016 moe thuiskomt van een dagje uit met de wensambulance, valt ze al snel in slaap in het bed dat in de woonkamer staat. Rond 11 uur, als Alies man en zoon net terug zijn van een wandeling met de hond, overlijdt Gerrianne. Ze is 17 jaar.

“Er was een kans dat ze zou stikken,” vertelt Alie. “Omdat ik dat zo’n akelig idee vond, heb ik in de dagen voor haar sterven God echt gesmeekt: ‘Heer, U laat haar toch niet stikken waar ik bij ben?’ Zelf had Gerrianne een keer gezegd: ‘Ik heb een geheimpje met de Here Jezus. Ik denk dat Hij mij in mijn slaap gewoon weghaalt.’”

Over Mijn Lijk