Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Tweevoudig wereldkampioen kickboksen én kerkganger

Robbie Hageman over zijn hersentumor, de kerk en het gebed

Hij werd twee keer wereldkampioen en gold als een van Nederlands meest getalenteerde kickboksers. Maar een ‘toevallig’ ontdekte hersentumor trok het vloerkleed snoeihard onder zijn vechtsportcarrière vandaan. Robbie 'the rabbit' Hageman (28) uit Eindhoven, die wekelijks naar de kerk gaat, blijft er opvallend nuchter onder. “Alles gebeurt met een reden.”

Deel:

Totaal onverwacht kreeg tweevoudig wereldkampioen kickboksen Robbie Hageman op 12 maart 2019 te horen dat er een flinke tumor in zijn hoofd zat. Tussen de hersenen. Diagnose: ongeneselijk ziek. Een zware operatie bleek noodzakelijk. Begin april lag hij plat op de operatietafel. Luttele seconden voordat de narcose werd toegediend en zijn schedel zou worden gelicht, maakte hij nog een grapje tegen de dienstdoende chirurg: “Mooie baan heeft u, met zes leuke vrouwen om u heen…”

'Dat was wel een vergissing'

Een zonovergoten maandag in het Noord-Brabantse Valkenswaard, eind mei. In sportschool Out of the Boks, die hij samen met compagnon Susan Janssen runt, geniet Robbie – 1.84 m lang, afgetraind lijf – in de kantine van een kop koffie.

Je bent 5 april geopereerd. Hoe gaat het momenteel met je?
Met een brede lach: “Heel erg goed.”

Je was zelfs weer aan het sparren, nog geen zes weken na je operatie, zag ik op Instagram.
“Klopt, maar dat was wel een vergissing. Ik heb niet naar de dokters geluisterd en dacht: dat kan ik best doen. Tegen alle adviezen in. Nou, daar heb ik vier dagen lang last van gehad. Dus dat was meteen klaar. Voorlopig, in ieder geval.”

‘Vier dagen last’: wat voelde je?
“Hoofdpijn.”

Zigzag-hechtingen

Robbie Hageman in de boksring

Hij toont z’n achterhoofd. Tussen de haren door tekent zich een grote halve cirkel van zwarte zigzag-hechtingen: de plek waar zijn schedel werd gelicht. “Ik had voor mijn operatie altijd wat langer haar, maar ik vind dit korte wel fijn en praktisch.”

Is die plek op je achterhoofd nog steeds gevoelig?
“Een beetje. Niet dat ik er echt last van heb. Maar met slapen, als ik erop ga liggen, voel ik het wel af en toe.”

'Ik had een bloedneus'

Robbie voetbalde tot z’n 11e, en stapte daarna over op kickboksen. Wat hem zo aantrok in deze bikkelharde vechtsport? De vraag brengt een lach op zijn gezicht. “De eerste keer kreeg ik best wel klappen,” reageert hij. “Ik had een bloedneus. Het enige waar ik echt niet tegen kan, is verliezen. Daarom ben ik fanatiek gaan trainen. Je komt altijd iemand tegen die sterker is, dus je hebt telkens een nieuw doel.”

Zijn vechters-bijnaam

In 2011 werd hij als 20-jarige Nederlands kampioen kickboksen; in 2012 en 2013 Europees kampioen, en in 2014 werd hij wereldkampioen bij de bond Enfusion (allemaal in de klasse -70 kg). In 2017 werd Robbie wereldkampioen kickboksen (-75 kg) bij de Italiaanse bond Kombat. Bijna alle partijen in zijn loopbaan won hij. Zijn vechters-bijnaam, The rabbit (het konijn), dankt hij aan zijn snelheid.
Dit is een video met enkele highlights uit 'Glory 59' (najaar 2018):

(Tekst gaat verder onder de video)

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Tegenover een Rus

In 2018 kreeg Robbie een tweejarig contract aangeboden bij “het beste team ter wereld”, Golden Glory. Niet wetend dat hij rondliep met een levensgevaarlijke tumor in zijn hoofd. “Ik dacht: ik doe dit nog twee jaar, dat is ook goed voor de naam van deze sportschool. Ik vocht op het eind puur voor het prijzengeld. Want mijn droom was – en is – mijn ouders met pensioen te kunnen sturen. Zij hebben alles gedaan om hun kinderen te kunnen laten sporten. Mijn vader had vroeger zelfs drie banen, daar heb ik groot respect voor.”

Ik geloof niet dat God van kickboksen houdt

'Als vechter wil je tóch doorgaan'

Op 8 december 2018 vocht hij in die zwaardere gewichtsklasse en verloor van deze Rus: zijn eerste verlies in 2,5 jaar en zijn eerste knock-out ooit. “Ik woog 77 kilo, hij 85: een verschil van 8 kilo kracht. Maar ik dacht: ik pak hem op zijn benen, met low kicks (lage trappen, red.). Ik denk trouwens dat hij het anders ook niet lang had volgehouden, maar goed. Ik kreeg één stoot, meteen een goeie, of twee…”

Robbie wijst op zijn achterhoofd. “Precies waar die tumor zit. De acht of tien keer in mijn leven dat ik in de ring ben neergegaan? Dat gebeurde altijd omdat ik op die plek werd geraakt, nooit ergens anders. Maar binnen de 8 seconden stond ik weer. In geen enkele partij ben ik ooit blijven liggen.”

Maar je stond wel op wankelende benen.
“Als vechter wil je tóch doorgaan. Ik heb nog nooit opgegeven, kan ik met trots zeggen. Ik heb waarschijnlijk meer dan tweehonderd partijen gevochten. Achteraf zeg ik: gelukkig besloot de scheidsrechter dat de partij afgelopen was.”

Het enige waar ik echt niet tegen kan, is verliezen

MRI-scan

Dat ‘afgelopen’ bleek niet alleen op deze wedstrijd te slaan, maar ook op Robbies kickbokscarrière. Na een knock-out ben je bij Glory verplicht een MRI-scan te ondergaan, en die bracht de hersentumor aan het licht.

Stortte je wereld in toen je de diagnose kreeg?
“Dat niet. Maar als ik had moeten huilen, was dat wel het moment geweest.”

Er kwamen geen tranen?
“Nee, al vond ik het heel erg. Ik heb al zes, zeven jaar niet meer gehuild, ik weet niet waarom." Stilte. “Ik heb alles aan het kickboksen te danken.”

Zelfs dat je weet dat je een tumor hebt.
“Anders liep ik er nu nog mee rond en was ik er op een minder plezierige manier achter gekomen, ja. Alles gebeurt met een reden.”

Robbies geloof

Portret Robbie 'the rabbit' Hageman

Met die laatste opmerking komt Robbies geloof in het vizier. "Ik ben niet echt gelovig opgevoed. Ik ben wel katholiek gedoopt en heb eerste communie gedaan. Verder had het niets om het lijf.”

Wat is er veranderd waardoor voor jou het geloof de laatste tijd belangrijker werd?
“Op een gegeven moment zat ik – buiten mijn schuld – in een lastige situatie, waar ik in de media verder niet op kan ingaan. Dat was twee jaar geleden. In ieder geval: iemand gaf me toen een boekje, Jezus is de weg. Daarin stond wat het belangrijkste is: bidden, en in de Bijbel lezen. Dat ben ik gaan doen. En ik heb God beloofd: ‘Als ik uit deze situatie kom, ga ik voortaan elke zondag naar de kerk.’ Aan die belofte houd ik me. En sindsdien zijn er alleen maar goede dingen gebeurd. Op de een of andere manier – ik kan niet zeggen waarom – voel ik me altijd sterk als ik uit de kerk kom.”

'Ik ben gelovig; er is een leven ná dit leven

'Ik bid elke avond'

Laatst was Robbie te gast in de Langs de Lijn-radiostudio, en kreeg daar de vraag of God ook van kickboksen houdt. Zijn antwoord kwam neer op ‘nee’.
“Ik denk niet dat Hij ervan houdt, nee," zegt hij. "Want in de Bijbel lees ik dat je je lichaam aan Hem moet teruggeven zoals je het hebt gekregen. Dus ja, klappen krijgen op je hoofd voor een beetje entertainment en een beetje geld… Dat is toch niet goed, denk ik. Ik heb het trouwens volgens mij nog nooit verteld in interviews, maar ik bid elke avond. En ik vraag ook altijd aan God: ‘Als er ooit iets ergs mocht gebeuren, laat het dan niet mijn zoons zijn, of mijn vrouw of mijn ouders, maar mij.’ Ik mag er niet blij mee zijn dat ik een tumor heb, en toch ben ik het, in zekere zin.”

Omdat jíj die tumor hebt, en zij niet?
“Ja. Want ook hun kan het overkomen, snap je? Mensen zeggen soms: ‘Robbie, het kán gewoon niet dat jij je niet druk maakt.’ Maar ik heb mezelf geen tel zorgen gemaakt. Ik blijf optimistisch. Daarom kon ik zelfs nog een grapje maken tegen de chirurg voordat ik werd geopereerd.”

Hoe groot was de tumor toen?
“Drie bij drie centimeter. Zat tussen fase 2 en 3 in; bij 3 wordt het gevaarlijk. Omdat het bij mij tussen de hersenen zit, kunnen ze die tumor er niet helemaal uithalen.”

'Het is toch een wonder?'

Robbie Hageman met zijn oudste zoon, buiten
Robbie met zijn oudste zoon, Inoah (2).

De enige ‘medische zekerheid’ die Robbie heeft, is dat die tumor weer zal gaan groeien. “Maar niemand weet wanneer. Dus daar maak ik me ook niet druk om; in juli heb ik een controle. Mocht het ooit toch misgaan: ik ben gelovig; er is een leven ná dit leven. En ik weet dat mijn kinderen dan in goede handen zijn bij Chantal.”

Zorgt bidden ook voor die innerlijke rust?
“Dat denk ik wel. Dat krachtige gevoel als ik uit de kerk kom, heb ik ook na het bidden. Ik vind het jammer dat mensen zelden stilstaan bij kleine dingen. Het is toch een wonder dat een mandarijn uit een boom – een stuk hout – groeit?” Zijn blik glijdt naar Boaz’ geboortekaartje op het prikbord aan de muur naast hem. “Elke geboorte is ook een wonder.”

Als een van jouw zoontjes later tegen je zegt: ‘Pa, ik wil professioneel kickbokser worden’, zou je hem dan steunen?
Robbie denkt even na. “Kijk, ik wil die jongens best trainen, want het is goed om wat harder te worden. Maar, eerlijk is eerlijk: liever niet. Ik ben er zelf om zo te zeggen ingerold, maar ik hoop dat mijn jongens later voetballer worden. Bij PSV, uiteraard.”

Beeld: Goed Folk

Geschreven door

Gert-Jan Schaap

--:--