Hoe is het nu met dominee Arie van der Veer?

“Maandagmorgen 9 april was ik net klaar met het schrijven van een aflevering van De Bijbel Open,” vertelt dominee Arie. “Opeens voelde ik me niet goed worden. Ik werd heel licht in mijn hoofd, en besloot in de slaapkamer op de grond te gaan liggen. En toen voelde ik als het ware de krachten uit me wegvloeien. Ik kon niet meer overeind komen en de spieren van mijn mond werden naar mijn gevoel steeds stijver.”

Soms dacht ik aan sterven

Vreselijke momenten

Arie vervolgt: “Ik was alleen thuis, mijn vrouw Ees was er niet. Ik probeerde te schreeuwen, maar dat ging nauwelijks. De klinkers uitspreken lukte nog wel, maar geen woorden met twee lettergrepen. Eerst schreeuwde ik ‘Ees, Ees’! Dat kon ik uitstoten. Maar niemand hoorde mij. Uiteindelijk gaf ik het op. Ik kon niet meer.
Ik heb ongeveer een uur zo op de grond gelegen. Het waren verschrikkelijke momenten. Soms dacht ik aan sterven. Maar ik zakte steeds verder weg. De enige die me gezelschap hield, was de kat. Een paar keer gaf ze mij een lik over m’n gezicht. Aan dat uur op de grond moet ik nog veel denken. Het was het ergste van alles wat er gebeurde.”

Lees ook: "Herstellende Dominee Arie van der Veer dankbaar voor alle medeleven"

Lees ook: "Herstellende Dominee Arie van der Veer dankbaar voor alle medeleven"

'Roepend om gehoor te vinden'

Na een uur kwam Aries vrouw Ees thuis. Zij belde direct de ambulance, waarna de hulpverlening snel op gang kwam.

Arie: “Terwijl ik daar lag, moest ik denken aan Psalm 77: ‘Roepend om gehoor te vinden, roep en smeek ik onverpoosd.’ Maar wel met een groot verschil: ik riep om mensen. Want aan de nabijheid van God heb ik nooit getwijfeld. Toen de ambulancebroeders kwamen, kon ik alleen wat klanken uitbrengen. Mijn mond wilde niet, mijn tong luisterde niet. Misschien dachten de hulpverleners dat ik ze niet meer op een rijtje had, en dat begrijp ik best. Maar dat was niet zo.”

Revalidatie

Aries spraak was direct na het infarct volledig weg en de rechterkant van zijn lichaam functioneerde niet meer. Een periode van onderzoeken volgde. Gelukkig kwam zijn spraak weer terug. Nooit meer kunnen spreken zou voor Arie ronduit verschrikkelijk zijn geweest. Langzaamaan kwam ook de kracht in zijn lichaam stukje bij beetje terug. Arie mocht naar huis om daar verder te revalideren.

Inmiddels is het een paar weken geleden dat dominee Arie met loeiende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht. “Ik ben nu elke dag bezig met de revalidatie,” zegt hij. “In de praktijk is dat voor mij – naast werken – vooral ook op tijd rust nemen. Ik moet een balans zien te vinden tussen wat ik wil en wat ik kan, tussen geest en lichaam.
De coördinatie van mijn ogen was wat vertraagd na het infarct, maar dat gaat gelukkig steeds beter. Elke week word ik vanuit het ziekenhuis gebeld en gecoacht.”

Medeleven

“Als ik terugkijk, is het nauwelijks voor te stellen hoe ik was toen ik in allerijl naar het ziekenhuis werd gebracht,” vervolgt Arie. “Ik herinner me veel stemmen en allerlei mensen. En toen ineens het hoofd van een dokter vlak boven mij, die zei: ‘U hebt een herseninfarct gehad.’” 

Het nieuws dat dominee Arie was getroffen door een herseninfarct was uiteraard een schok voor veel mensen. Een stroom van reacties en medeleven volgde. “Al het medeleven is werkelijk overweldigend. We zijn er vaak stil van. Honderden en nog eens honderden kaarten. Op Facebook heel veel berichtjes. Ik wil iedereen daar heel hartelijk voor bedanken,” zegt Arie enthousiast.

'Rust een weinig'

Ondertussen pakt Arie voorzichtig weer wat taken op. Werk is zijn lust en zijn leven. Het is lastig voor hem om niets te doen. “Ik heb inmiddels alweer wat radiogramma’s gemaakt,” vertelt Arie. “Deze konden thuis opgenomen worden. Ik hoop en verwacht zeker helemaal weer aan het werk te kunnen. Waar en hoe en wanneer? We zullen het zien. Nu eerst van dag tot dag aan mijn conditie werken. Jezus zei ooit: ‘Rust een weinig’. Misschien heb ik in mijn leven de klemtoon te veel bij ‘weinig’ gelegd en de rust haast vergeten. Maar ik doe mijn best!”