Frans kreeg vuurwerk in zijn oog

“We waren nog maar net buiten met ons vuurwerk,” vertelt Frans, “toen mijn broer een babyvuurpijltje aanstak. Hij gooide het brandende pijltje met een grote zwaai over de heg. Maar met een rare draai schoot de vuurpijl ineens razendsnel terug en belandde precies in mijn linkeroog. Het deed niet eens heel veel pijn op dat moment, maar van schrik moest ik wel keihard huilen.”

Paniek

De broer van Frans belt in paniek de ambulance, maar zijn vader besluit dat het beter is om zelf naar de huisarts te rijden. De ambulance wordt weer afgebeld, en met een beschadigd en zwaar tranend oog stapt Frans bij zijn vader in de auto. De huisarts ziet al snel dat het ernstig is, maar kan helaas niet veel doen. Hij stuurt Frans door naar een oogarts in het ziekenhuis in Zwolle.

“Ik weet nog dat ik onderweg naar het ziekenhuis voorzichtig mijn oog opendeed. Ik zag nog wel iets, maar het was heel wazig. Eigenlijk kon ik alleen licht en donker onderscheiden. We hadden natuurlijk niets gegeten, dus ik zou honger moeten hebben. Maar ik was enorm misselijk.”

Harde diagnose

De oogarts in Zwolle onderzoekt het oog. Zijn diagnose is duidelijk, maar ook hard: hij weet niet zeker of het oog van Frans behouden kan blijven. De schade aan het oog is namelijk enorm. De lens is compleet weggeslagen, er zit een scheur van 2 centimeter in zijn oog en ook zijn hoornvlies blijkt zwaar beschadigd. Zijn zicht is op dat moment nog maar 16%. Nog diezelfde avond volgt een operatie. Tijdens de operatie wordt er door familie, vrienden en mensen van de kerk intensief voor Frans gebeden.

Mokerslag

“Toen ik na de operatie weer bijkwam,” vervolgt Frans, “bleek dat mijn oog gelukkig gespaard was gebleven. Maar het werd snel duidelijk dat mijn zicht nooit meer 100% zou worden. De artsen hoopten destijds op een zichtherstel van maximaal 50%.” Terwijl Frans in het ziekenhuisbed ligt, realiseert hij zich ineens dat hij zijn grote jongensdroom om treinmachinist te worden vaarwel zal moeten zeggen. “Die gedachte kwam aan als een mokerslag.”

Schuldig

Na de eerste operatie volgen nog 3 operaties. Nu, 17 jaar later, is zijn zicht 63%. Frans ziet nog steeds dubbel en moet meerdere keren per dag zijn oog druppelen. Sinds het ongeluk kan hij ook geen diepte meer zien. Dat alle maakt het onmogelijk om treinmachinist te worden.

“Toch ben ik geen moment boos geweest,” zegt Frans. “Niet op God en niet op mijn broer. Mijn broer voelt zich tot op de dag van vandaag schuldig, maar het was echt een stom ongeluk. Ik geloof overigens wel dat God mij kan genezen. Als Hij in staat is hemel en aarde te maken, zou Hij dan mijn oog niet kunnen herstellen? Ik heb een aantal keer voor genezing laten bidden. Maar ik denk dat ik er gewoon nog niet klaar voor ben. En ik weet dat God mij kan gebruiken, ondanks mijn visuele handicap.”

Dikke streep

Inmiddels is Frans ondernemer en maakt hij bedrijfsvideo’s. Hij ziet het als een wonder dat hij een eigen bedrijf heeft. En hij geeft bijvoorbeeld regelmatig op scholen vuurwerkvoorlichting.
Tijdens deze voorlichtingsbijeenkomsten vraagt Frans de kinderen wat ze later graag willen worden. Al deze beroepen schrijft hij op een groot bord. Piloot, beveiliger, chirurg, kapper. Als iedereen klaar is, zet Frans een dikke streep door alle beroepen die afvallen vanwege de gevolgen van vuurwerkletsel. Zelf schrijft hij ‘treinmachinist’ op het bord. Ook hier zet hij dan een dikke streep door.

Vuurwerkbril

“Deze methode is heel visueel en komt bij de kinderen meestal wel binnen. Een dikke streep door je jongensdroom. Van de 700 vuurwerkongevallen per jaar, gaat het in 200 gevallen om oogletsel, en die hebben bijna altijd grote gevolgen. Een vuurwerkbril is simpel, maar enorm doeltreffend. Naar aanleiding van mijn verhaal kocht een vader voor het eerst vuurwerkbrillen voor zijn kinderen. Uitgerekend toen ging het flink mis. Vuurwerk van de buren raakte zijn dochter. Haar bril brak, maar het meisje zelf had helemaal niks. Daar doe ik het voor!’