Herman Wegter stopt als presentator
"Uiteindelijk zul je met lege handen komen te staan, want ooit stopt het succes"
Herman Wegter stopt met presenteren. Hij gaat niet weg bij de EO, maar gaat aan de slag achter de schermen, als eindredacteur. Zestien jaar lang was hij een van de vaste gezichten van EO-programma’s.
Toen Herman in 2000 begon, wilde hij maar één ding: het maken als presentator. Dat is nu anders. In een speciale aflevering van Jij en Ik gaan de ‘vroege Herman’ en de Herman van nu met elkaar in gesprek.
De jonge Herman: “Ik ben ambitieus en durf ergens vol voor te gaan. Tegelijk ben ik ook onzeker, onrustig. Soms vraag ik me af wie ik precies ben en wanneer ik de moeite waard ben. Steeds weer overpeins ik de volgende stap die ik in mijn carrière moet zetten. Misschien zou ik evenwichtiger zijn als ik minder onzeker ben, maar tegelijk maakt die onzekerheid me juist zo gedreven. Zonder gedrevenheid kom je er niet in televisieland.
Ik begon op het gymnasium en puberde enorm. Tot ik in havo 4 besloot: ik ga iets van mijn leven maken. Toen ik de journalistiek ontdekte, ontbrandde er een vlammetje. Via een talentenpool kwam ik bij de EO terecht. Zes kandidaten bleven over, onder wie ik. Toen wist ik het zeker: ik wil tv maken en een beroemde presentator worden. Ten diepste wil ik erkenning, en het toppunt daarvan is toch op straat herkend worden?
Ik ben blij dat het me inmiddels is gelukt om presentator te worden. Mijn plan staat vast: ik wil de volgende Matthijs van Nieuwkerk worden! Met keiharde ambitie: ik móet slagen. Wat ik in 2016 doe? Ik neem aan dat ik dan een nóg betere presentator ben, maar niet meer bij de EO, want ik wil dóórrr!”
Op mijn 29e overleed mijn vader aan een hartstilstand, 53 jaar oud. Sindsdien wil ik mijn tijd niet meer verspillen aan dingen die niet bij me passen, en alleen nog maar programma’s maken die er écht toe doen. Toen kwam De Kist. Het is een enorme zegen om mee te profiteren van de levenswijsheid van de honderden mensen die ik interview.
Compilatie carrière Herman Wegter
Herman (38): “Wat ik met mijn ambitie ten diepste wilde bereiken – een gevoel van voldoening en bevestiging – is niet gelukt. Hoe hard mensen ook voor je klappen, je zelfbeeld verandert niet. Sterker: je hebt steeds méér applaus nodig. Cruciaal was een gesprek met Hennie Huisman. Ik vroeg hem wat hij nog wilde bereiken nu hij alles al had gedaan. ‘Het succes vasthouden,’ zei hij. Maar zo wilde ik het niet; uiteindelijk zul je altijd met lege handen komen te staan, want ooit stopt het succes. Op dat moment werkte ik al jaren bij de EO, maar tóen pas veranderde mijn motivatie: van ‘erkenning krijgen’ naar ‘hoe kom ik als presentator tot mijn recht zodat anderen er ook iets aan hebben?’
Ik heb ontdekt dat de waarheid uit meer dan vijftig tinten grijs bestaat. Juíst Jezus-volgers moeten niet oordelen. In het programma Vreemde Tralies ontmoette ik een man die onder invloed iemand had doodgereden en daarom gevangenzat. Eigen schuld, dacht ik. Tot ik hem drie uur lang sprak. Nadien concludeerde ik: dit had mij ook kunnen overkomen. Ik maak ook weleens domme keuzes, maar die pakken toevallig goed uit.
Ik krijg energie van ontwikkeling en groei. Ik wil daarom meer verantwoordelijkheid voor en invloed hebben op het hele proces van tv maken. Want als presentator ben je altijd de laatste in de lijn. Mijn droomprogramma? Mensen interviewen bij wie je normaal niet komt; achter de schermen bij Obama, of de paus in zijn hart kijken. Verhalen vertellen over mensen is het mooiste wat er is!
Ik ben mijn carrière niet meer aan het plannen, maar leef in het moment. Daardoor geniet ik veel meer van het leven. Tegen de Herman van zestien jaar geleden zou ik twee dingen willen zeggen: ‘Je hebt geen idee hoe het leven in elkaar zit, begin eerst eens met vragen stellen.’ En: ‘Jongen, je bent oké’. Ik zou voor geen goud met hem willen ruilen.”
