Ga naar submenu Ga naar zoekveld

"Het was gewoon een minimensje: alles zat erop en eraan"

Eline (26) vertelt openhartig over haar miskraam

Zo’n een op de tien vrouwen krijgt ermee te maken, maar toch wordt er vaak niet openlijk over gesproken: het krijgen van een miskraam. Ervaringsdeskundige Eline van der Woude kiest er bewust voor om er wél open over te zijn. “Het is belangrijk om te erkennen dat je echt een kindje bent verloren, niet slechts een klompje cellen.”

Deel:

“Ik maakte me totaal geen zorgen,” vertelt Eline over de bewuste dag dat ze tijdens een echo het verschrikkelijke nieuws krijgt. “Ik had wel vaker bloedverlies gehad, die week daarvoor nog. Toen was alles nog goed.“ Maar als ze samen met haar zoontje Noah (3) voor de zekerheid naar het ziekenhuis gaat, vertelt de verloskundige dat het hartje van haar dochter niet meer klopt. Eline is dan vijftien weken zwanger.

‘Alles zat erop en eraan'
“‘Het kan gewoon niet, echt niet!’ zei ik tegen de verloskundige. Daarna begon ik te huilen.” Eline kiest ervoor de bevalling een paar dagen later in te laten leiden. ’s Morgens om acht uur is ze aan de beurt. “Op dat moment was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik wilde nog geen afscheid nemen van mijn zwangerschap, van mijn kindje.” Ondanks medicatie om de bevalling op te wekken, gebeurt er niks. “Om half vier ’s middags zei ik tegen God: ‘Het is goed Heer, ik ben er klaar voor.’”

De bevalling gaat vervolgens razendsnel. “Ze was er binnen no time. Zonder een centje pijn. God was erbij, dat heb ik echt ervaren.” De eerste ontmoeting met haar dochter is – uiteraard – heel verdrietig. “Ik heb heel hard gehuild: het was gewoon een minimensje. Alles zat erop en eraan. Vingertjes, oogjes, knietjes, neusgaten, alles. Ik heb haar niet vastgehouden, dat vond ik eng. Daar heb ik achteraf wel spijt van. Het was wel mijn dochter.” Ze noemen haar Marylise: ‘Bitter, maar God heeft kracht gegeven.’ "Omdat we juíst toen Gods vrede en rust ervoeren. Natuurlijk was ik heel verdrietig, maar ik voelde me ook krachtig.”

Niet lauw geloven
Na het verlies van Marylise raakt Eline nog twee keer zwanger. Ook deze zwangerschappen eindigen in een miskraam. Een na zes weken zwangerschap en een na 9,5 week. Deze heftige gebeurtenissen hebben hun weerslag op haar geloofsleven. “Ik merk dat ik God vaak wegduw, dat ik me moeilijk aan Hem over kan geven. Ik wil niet boos zijn, maar ik snap het gewoon niet. ‘Kinderen zijn een zegen van de Heer’ staat in de Bijbel. Ik had gedacht dat God ons hiervoor zou behoeden. Als ik God hierin niet kan vertrouwen, waarin dan wel?

Ook heb ik wel eens gedacht: 'Waarom had ik geen bevallingspijn, maar kon God mijn kindje niet tot leven brengen?' In haar rouwproces is er één tekst in het bijzonder waaraan ze veel steun heeft: ‘God, I want you more than I want answers’ (God, ik wil U meer dan antwoorden). “Daar houd ik me aan vast, anders word ik gek. Ik kan zó vastlopen in mijn gedachten, maar ik heb liever een goede relatie met God, dan antwoord op al mijn vragen. Ik wil niet lauw geloven!”

Het verdriet delen
Het delen van het verdriet helpt haar en Sander, haar man, met name in de periode net na de miskramen. “Ik weet dat het bij hem ook diep zit,” legt ze uit. “We hebben er, helemaal in het begin, samen heel veel over gepraat. Uit zichzelf praat Sander er minder over dan ik. Sander verwerkt dingen in zichzelf, in de rust, terwijl ik mijn verhaal zo vijf of tien keer kan vertellen. Op de dag dat we hoorden dat Marylise niet meer leefde, hebben we tegen elkaar gezegd dat ons een zware periode te wachten stond. We erkenden dat we hele verschillende mensen zijn en spraken af dat we elkaar de ruimte gaven om het ieder op zijn eigen manier, maar ook met elkaar, te verwerken." 

Ze besluiten hun verdriet niet alleen met familie en vrienden te delen, maar ook met de rest van de buitenwereld. “Op een Facebookbericht over de miskraam van Marylise kregen we meer dan honderd reacties. Ook kreeg ik veel persoonlijke Facebookberichten van vrouwen die hetzelfde meemaakten, maar het met niemand konden delen. Er heerst blijkbaar een soort taboe op”, zegt Eline.

Naar de Heler gaan
Omdat Eline zoveel reacties krijgt, start ze een weblog. In haar blogs schrijft ze onder andere openlijk over haar miskramen en hoe ze daarmee omgaat. “Erover praten is heel belangrijk. Laatst luisterde ik naar een podcast van Christa Black en zij zei iets heel treffends: ‘Stel, je loopt op een mijnenveld en je wordt door een mijn geraakt. Wat doe je dan? Dan word je naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Je kan maanden revalideren en daar is volop aandacht voor. Maar wat als er een bom in je hart ontploft? Dan plakken we er een paar pleisters met Bijbelteksten op. Maar je bent gewond en genezing heeft tijd nodig. Met die wonden kun je het beste naar de Heler gaan, naar Jezus.’ Dat wil ik iedereen meegeven die hetzelfde meemaakt: kijk goed naar de gesteldheid van je hart en stop je verdriet niet weg.”

Meer lezen? Hier geeft Eline '5 lichtpuntjes' na je miskraam.


Tekst: Janet Freriks
Foto: Eline van der Woude

--:--