"Wordt het Inshallah of toch Deo Volente?"
Westerling Westerkamp leert van zijn Afrikaanse landgenoten
Westerling Matthijs wordt regelmatig positief verrast door gewoonten en gebruiken van zijn Afrikaanse landgenoten. Speciaal voor EO.nl schrijft hij over een verrassende én leerzame ontdekking.
"Laatst reed ik in het donker naar huis over een van de weinige verharde wegen. Tot mijn schrik kon ik op het laatste moment iemand ontwijken op de weg. Een donkere man met donkere kleding liep midden op de weg. Alsof het hem niets kon schelen als ik hem omver zou rijden.
De houding van mensen is hier vaak ‘Inshallah’, dat betekent 'Bij Gods wil'. Mocht ik de man geraakt hebben dan was deze zin vast door de omstanders uitgesproken. Blijkbaar was het Gods tijd en wil voor deze persoon...
Hoe zit het met je veiligheid?
Het is ons vaak gevraagd in de voorbereidingen om naar West-Afrika te verhuizen: hoe zit het met de veiligheid? En al die ziektes? En die terroristische groeperingen? Niet lang voordat we vertrokken was Ebola in West-Afrika wereldnieuws. Niet op onze locatie, maar dit voorkwam niet dat het vraag-arsenaal over veiligheid verdubbelde.
Ja, ook wij vinden de veiligheid een spannend punt. Dat we Gods leiding ervaren is geen garantie dat pijn en lijden ons niet zullen raken. En ja, we beseffen dat we hier meer risico’s lopen dat in Nederland. Vooral met onze twee kleine kinderen voel ik veel verantwoordelijkheid.
Inshallah
Nu ik hier woon zie ik ook hoe veilig ons leven in Nederland is. Of anders gezegd: hoe mooi veilig we het hebben gemaakt. Voor alles is een verzekering. Als het even kan, sluiten we risico’s uit. Niet God maar wij zelf hebben ons leven in de hand.
Hier zie ik het andere uiterste: inshallah. Een keerzijde hiervan is dat deze uitspraak zo makkelijk gebruikt kan worden om je eigen verantwoordelijkheid af te schuiven. Een afspraak niet nakomen, zonder helm op je motor, bevallen zonder hulp: ach wat, als het misgaat... inshallah.
Deo Volente
Ik wil afhankelijk zijn van God. Ik wil me door hem laten leiden; wetend dat zijn bescherming en mijn verantwoordelijkheid samen op gaan. Als hij me op pad stuurt, dan ga ik in vertrouwen, ook al is de weg vol met risico’s. Maar het is in dan aan mij om niet in de nacht op het midden van de weg te gaan lopen.
Toch inspireert deze afhankelijke houding me: ik besef dat God de tijd in zijn handen heeft. Dat het leven en onze veiligheid niet zo maakbaar is als wij vaak denken. Ja, eigenlijk wil ik meer leren leven vanuit vertrouwen. Deo Volente - zo God het wil!"
Matthijs Westerkamp
