Herkennen we elkaar in de hemel?
"We zijn mooi gemaakt. Wat is erop tegen daar een eeuwigheid mee te doen?"
Op de redactie van Visie kwam deze lezersvraag binnen: “Hoe zien we eruit in de hemel? Mensen zeggen wel eens dat we elkaar dan niet meer herkennen, maar dan weet ik niet of dat voor mij de hemel is.” Reinier Sonneveld probeert deze vraag al zoekend te beantwoorden.
Waaruit zou blijken dat we elkaar na onze dood niet meer herkennen? Ik hoor het vaker, maar ik vind nergens een aanleiding waarom dat zo zou zijn.
De Bijbel over herkenning na je dood
Het enige in de Bijbel dat misschien in deze richting wijst, is het gegeven dat Jezus na zijn opstanding niet meteen wordt herkend. Maar deze situatie is te anders om mee te laten tellen: Jezus’ studenten zijn in diepe rouw, ze zijn zelf niet overleden, en bovendien staat er: ‘hun blik werd vertroebeld’.
Er zijn daarentegen wel een paar interessante suggesties in de Bijbel, dat we elkaar wel degelijk zullen herkennen. Saul laat bijvoorbeeld in een occult ritueel Samuël oproepen en het medium weet meteen dat hij het is. Jezus vertelt over een rijke man die ook na zijn dood de bedelaar Lazarus heeft onthouden. En even daarvoor verschijnen Elia en Mozes aan hem en die hoeven zich ook niet voor te stellen.
Filosofische redenen over herkenning na je dood
De andere redenen die ik tegenkom zijn allemaal wat filosofisch van aard. Om echt gelukkig te zijn, zou ons hele geheugen moeten worden ‘gewist’, bijvoorbeeld. We moeten dan zo radicaal worden veranderd, dat zelfs ons uiterlijk mee verandert. Maar die argumenten klinken niet overtuigend: ons uiterlijk is niet ‘zondig’ en hoeven we dus niet te vergeten.
Daar zit denk ik het springende punt: in de overtuiging dat het leven na de dood volledig anders is dan dit leven.
Dat is een onterecht vooroordeel, die eerder wegkomt uit de Griekse filosofie dan uit de Bijbel. God heeft deze wereld geschapen en ‘het was goed’, staat er keer op keer. Niet alles hoeft daarom te vergaan wil het uiteindelijk echt perfect worden. Onze toekomst is daarom ook niet in een soort abstracte, lichaamloze hemel, maar op een heel concrete, tastbare nieuwe aarde.
Ik vermoed daarom dat, tenzij misschien we een verminkt uiterlijk hebben, dat we er globaal uitzien als nu. Waarom ook niet? We zijn mooi gemaakt. Wat is er op tegen het daar een eeuwigheid mee te doen? Alle overwegingen waarom ons uiterlijk ‘lelijk’ of ‘saai’ zou zijn, bijvoorbeeld, komen voort uit ongezonde neigingen, en die zijn er dan juist niet meer!
Dus, als ik je niet meer zie: tot dan!
Geschreven door
Reinier Sonneveld
