Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Marianne Grandia: 'Ik hield niet van mezelf'

Wie Marianne Grandia op Twitter volgt, krijgt al snel een goed beeld van de schrijfster: ze is open, eerlijk, actief en altijd bereid om de grote en kleine hindernissen in het leven te benoemen en te relativeren met veel humor en zelfspot.

Deel:

Net als in haar debuut Witter dan sneeuw, levert dit ook in haar nieuwe roman Lenteregen veel herkenbare gedachten, tobberijen, snedige opmerkingen en wijze levenslessen op. Bedoeld en onbedoeld raakt Marianne (47) zo het hart van veel (christen)vrouwen, die net zo hun best doen, of tegen zichzelf en anderen aanlopen als zij. Toch lijkt de schrijfster nog steeds verrast over haar doorbraak in de christelijke boekenwereld en haar groeiende rol in het vrouwenwerk. Want: "Ik hield niet van vrouwen en niet van mijzelf – nooit vermoed hoe God dat zou gebruiken!"

Ouwe koeien

"Lange tijd heb ik niet begrepen hoe íemand – laat staan God – ooit van mij zou kunnen houden," vertelt ze. "Ik hield niet van mijzelf en vond vrouwen gewoon niet leuk: altijd aan het zeuren, vergelijken en ouwe koeien uit de sloot halen. Bovendien waren de meesten mooier, slanker en slimmer dan ik. Bij hen in de buurt, voelde ik me altijd onzeker en onveilig. Het kwam dus goed uit dat ik een groot deel van mijn arbeidzame leven als secretaresse met mannen van doen heb gehad. Die waren tenminste rechttoe rechtaan.’

Scheiding

"Aan mijn ouders heeft het niet gelegen; ik heb er geen moment aan getwijfeld dat zij van mij hielden. Zij hebben mij nooit laten vallen, niet als ik verkeerde keuzes maakte en ook niet na mijn scheiding. Toch heb ik heel lang rondgelopen met een enorm minderwaardigheidscomplex, vooral waar het mijn vrouw-zijn betrof. Door een opeenstapeling van gebeurtenissen, ervaringen en foute keuzes van mijzelf, groeide diep vanbinnen het idee dat ik door God en mensen te licht bevonden werd. Dat maakte mij erg ongelukkig en eenzaam. Voor de buitenwereld maskeerde ik dit met hard werken en glimlachen zonder vrolijk te zijn. Zoiets kan je lang volhouden, maar er komt een moment dat je door je eigen bodem heen zakt. Voor mij was dat toen mijn eerste huwelijk uitliep op een scheiding. Voor mijn gevoel had ik op alle terreinen gefaald: als echtgenote, als moeder en als dochter van God. Ik zat neer op de puinhopen en veroordeelde mijzelf het hardst."

Overspoeld

Toch was Marianne ook bang voor het oordeel van God: "Ik ging ervan uit dat Hij het inmiddels wel met mij gehad zou hebben en was me zó bewust van mijn zonden dat ik Hem niet meer onder ogen durfde te komen. Ik probeerde een poosje zonder Hem te leven, maar viel toen helemáál in een gat. Al worstelend kwam ik tot het besef: buiten God is er niets en ik kan niet zonder Hem. Precies zoals David verwoordt in Psalm 73: ‘Wie heb ik nevens U omhoog…’ In mijn radeloosheid riep ik naar God: 'Ik snap niet dat U van mij houdt!' Zijn antwoord was kort maar krachtig: ‘Dát is nou genade…’ Vanaf dat moment groeide het besef dat God van mij houdt, gewoon omdat Hij van mij houdt. Ik kan daar niets aan afdoen of aan toevoegen, want God is liefde, vergevend en zo genadevol! Ik wil niets liever dan andere vrouwen daar iets van laten proeven. Dát is waarom ik boeken schrijf en waarom ik mij inzet om vrouwen als groep of individueel te bemoedigen." 
Peinzend: "Soms word ik zomaar overspoeld door een enorme liefde voor al die vrouwen die ik ontmoet. Dan is het of God mij iets van Zijn liefde voor hen wil laten voelen."
 

Spannende momenten

Zelf had Marianne nooit kunnen denken dat God haar juist voor vróuwen zou gebruiken. Toch was dit eerder al wel naar voren gekomen in een profetie, waarin iemand haar had zien staan voor een grote vrouwengroep. "Mijn eerste reactie was: 'Ik? Echt niet!' Ik heb er toen niemand iets over verteld, want zo’n profetie gaat makkelijk een eigen leven leiden. Ik heb alleen gezegd: 'Heer, als dit niet van U is, leg ik het naast me neer. En als het Uw plan is, zal het duidelijk worden en wil ik doen wat U vraagt. Maar dan heb ik wel Uw liefde voor vrouwen nodig.’"
Die toewijding aan God heeft Marianne de laatste paar jaar soms spannende momenten opgeleverd. "Via Stichting Selah (zie kader, red.) en de diverse spreekbeurten kwamen er zo veel vrouwen op mijn pad, dat ik besloot mijn secretaressewerk op te zeggen. Financieel betekende dit een flinke aderlating, maar mijn man Ad staat volledig achter mijn missie en moedigde me alleen maar aan om er meer tijd voor vrij te maken."
 

Nachtelijke uurtjes

Marianne’s romans ontstaan vanuit een duidelijke missie, wat overigens niet betekent dat ze heel planmatig geschreven worden. Zo zit zij nu eenmaal niet in elkaar en bovendien laat de schrijfster zich graag leiden door wat God haar ingeeft. "Net als Witter dan sneeuw is ook een groot deel van Lenteregen opgetekend in de nachtelijke uurtjes, zonder dat ik van tevoren wist waar het verhaal heen zou gaan. Tijdens het schrijfproces loop ik als het ware achter mijn hoofdpersonen aan en schrijf ik op, wat zij denken en meemaken." Lachend: "Klinkt eigenlijk best vreemd, hè?"
Gesteund door een gebedsgroep, heeft Marianne met Lenteregen opnieuw een betekenisvolle roman gecreëerd met herkenbare personages en 'negatief zelfbeeld' als thema. "Het verhaal is niet autobiografisch, maar toch zie ik onvermijdelijk dingen van mezelf terug in de personages. Ze hebben allemaal wel iets van mij."

NSB-verleden

Of er nog meer romans gaan komen en waarover die zullen gaan, weet Marianne niet. Wat ze wel weet, is dat ze de rest van haar leven de liefde en genade wil doorgeven die ze van God heeft ontvangen. Samen met haar man. "Zonder Ad zou het niet mogelijk zijn om zo veel tijd en energie aan het vrouwenwerk te geven. Hij vangt me op als ik er even doorheen zit en weet precies wat nodig is. Hij geeft me een liefdevolle schop onder m'n achterste, of commandeert wijselijk: 'Zitten! We gaan eerst bidden.’"
Hoewel het ‘succes’ van de afgelopen tijd best iets met haar doet, vindt Marianne vooral veel bemoediging in het feit dat ze nog dagelijks mails en brieven van lezers ontvangt. "Als ik dan lees dat een vrouw door mijn boek met haar moeder in gesprek raakt over het NSB-verleden van haar grootouders, of dat iemand door Witter dan sneeuw de beslissing neemt een ander te vergeven, dan denk ik: 'Ja, dáár doe ik het voor!’"

Tekst: Arianne Spek
Beeld: Eljee

Marianne kort

Marianne Grandia (47) is samen met haar man Ad ouder van een samengesteld gezin met vier kinderen (16 tot 24 jaar). Zij was jarenlang secretaresse, vertaalde tientallen boeken en schrijft freelance voor Eva. Ook spreekt Marianne regelmatig voor vrouwengroepen. Met haar stichting Selah reikt ze vrouwen bijbelse principes aan voor herstel en bloei.
Ze debuteerde vorig jaar succesvol met de roman Witter dan Sneeuw (inmiddels 5e druk), en werd hiervoor gelauwerd met de Publieksprijs Christelijk Boek 2012. Het vervolg, Lenteregen, ligt vanaf deze maand in de boekhandel.

Mariannegrandia.nl

In- of extravert?
"Vroeger leek ik extravert, maar was ik introvert. Nu ben ik wat je ziet en dat is denk ik wel extravert, haha!"
 
Dertiger of middelbaar?
"Dertiger. Het kan me benauwen dat ik bijna 50 word. Ik heb nog zo veel plannen… Stel je voor dat ik maar 80 word, dan heb ik nog maar 30 jaar!"

Werken of vertrouwen?
"Voor mij is het geen of-of. Ik werk in vertrouwen: ik doe mijn best en God doet de rest."



--:--