Niet getrouwd, wel zwanger

De twintigjarige Judith komt vermoeid thuis na een dag werken in de thuiszorg. Bij binnenkomst ziet ze Nabil (25) zitten. Hij praat via internet met zijn moeder in een streng islamitisch land. Buiten het zicht van de webcam geeft het stel elkaar een zoen, iets wat in Nabils thuisland alleen getrouwde stellen mogen doen. En getrouwd zijn ze niet. Nog niet althans, want ze zijn wel druk bezig alles rond te krijgen om officieel man en vrouw te worden.
Nabil verbreekt de verbinding met zijn moeder en ploft naast Judith op de bank. Hij wrijft voorzichtig over haar buik en kijkt haar verliefd aan. Hij is blij met zijn vriendin en het komende kindje, maar voelt op de achtergrond een voortdurend dreunende onzekerheid: wat is onze toekomst?

Vonk

De blijdschap op zijn getinte gezicht maakt plaats voor een frons als hij begint te vertellen over zijn vlucht uit het Midden-Oosten. “Via andere Europese landen kwam ik ruim een jaar geleden in Nederland en wachtte ik in een azc op de uitkomst van de asielaanvraag.” Daar ontmoette hij een spontane Nederlandse meid, die in haar vrije tijd de jongeren bezocht. Het was Judith. Omdat Nabil geen woord Nederlands sprak, vertaalde een vriend voor hem, in zijn poging meer te weten te komen over haar. “Het was geen liefde op het eerste gezicht bij mij,” glimlacht Judith, “maar de vonk sloeg vrij snel over. Toch vond ik het moeilijk dat hij geen christen is en dus wilde ik alleen met hem verder als hij Jezus leerde kennen. En dat gebeurde.” Op een conferentie raakte de boodschap van het Evangelie Nabil recht in zijn hart en ontdekte hij dat Jezus ook voor hem is gekomen. “Ik ben zo blij dat ik dit mocht horen en nu tot God kan spreken. Echt heel bijzonder.” Judith zag haar droom in vervulling gaan en niets stond een relatie nog langer in de weg.

In een stroomversnelling
Maar sindsdien – nu zeven maanden geleden – kwamen hun levens in een stroomversnelling terecht. Zo kreeg Nabil te horen niet langer welkom te zijn in Nederland. “Ik moet terug naar het land waar ik Europa voor het eerst binnenkwam, maar dat doe ik niet. Ik weet zeker dat ze me daar dan terugsturen naar mijn vaderland. En als dat gebeurt, ga ik voor jaren de cel in, omdat ik zonder toestemming mijn land verlaten heb.” Hij vertelt dat zijn moeder hem onlangs meldde dat de lokale politie al twaalf keer aan de deur van zijn ouderlijk huis is geweest en dat ze zijn broer vreselijk gemarteld hebben. “Hij kon niet meer op zijn benen staan en was gefolterd met stroomdraadjes aan zijn vinger. Echt vreselijk. Mijn moeder waarschuwde zelfs: ‘Als je nu terugkomt, overleef je het hier niet. Blijf weg!’”

Tussen twee vuren
Nabil, die statusloos is, zit duidelijk tussen twee vuren en zag in mei geen andere oplossing dan in de illegaliteit te verdwijnen. “De politie en de IND houden geen rekening met mijn liefde voor mijn vriendin en het kindje. Dus wat moet ik? Ik moet hier weg, maar kan én wil dat niet.” Daarom vertrok hij uit het azc en vond hij een plekje in het grote gezin van Judith en haar familie; ze hadden toen pas een maand verkering. “Wat moest hij anders?” Judith is er nog steeds van overtuigd dat dit de enige en beste oplossing is. “Maar het is wel inschikken, hoor. We wonen met mijn vier zussen, broer en moeder in een gewoon rijtjeshuis en dat is dus krap.”

Grenzen

Nabil en Judith merkten dat hun liefde meer is dan een bevlieging, al begrepen ze elkaar soms niet goed door de taalbarrière. “We zagen elkaar natuurlijk heel veel en al snel gingen we op seksueel vlak grenzen over, verder dan we vooraf hadden afgesproken.” Judith had namelijk van huis uit geleerd dat seks voor het huwelijk niet goed is en je jezelf daarmee onnodig beschadigt. “Helemaal als je verkering uitgaat en je een nieuwe relatie krijgt. Toch lukte het ons niet, we voelden ons te sterk tot elkaar aangetrokken. En niet één keer, maar vaker, ook al maakten we steeds nieuwe afspraken en voelden we ons flink schuldig. Mijn relatie met God kwam hierdoor op een dieptepunt en ik durfde Hem niet langer onder ogen te komen, omdat ik wist dat het tegen Zijn principes inging.”

Schuldgevoelens
Ze vermeed de jongerenavonden in de kerk en liep rond met schuldgevoelens. Haar afwezigheid viel een jeugdleider ook op, die haar daarom eens belde. “Ze vroeg waarom ik wegbleef en hoe het met onze relatie stond. Was het niet heel erg moeilijk om van elkaar af te blijven, polste ze. ‘Ja, dat is heel moeilijk,’ zei ik, ‘het lukt ons dus ook niet.’ De jeugdleider moedigde ons aan vergeving te vragen en God om kracht te vragen het niet meer te doen. Dat deden we, maar helaas. Een tijdje later was ik zwanger, zo wees een test uit, ook omdat we onveilig vrijden. Waarom we het niet veilig deden? Omdat ik de pil rotzooi vind. Natuurlijk wisten we dat ik zwanger zou kunnen worden, maar we namen het risico voor lief.”
Tijdens het gesprek zitten Judith en Nabil rustig op de bank, terwijl er heel wat kennissen en familieleden in- en uitgaan. Zij is de kletskous en hij luistert veel, ook omdat zijn Nederlands niet optimaal is. Daarnaast geeft Nabil aan dat hij in zijn cultuur niet gewend is zo open te spreken over deze privé-zaken. “Het is zelfs ondenkbaar hier met anderen over te praten,” geeft hij aan, “of hand in hand te lopen met je vriendin, seks voor het huwelijk te hebben, laat staan dat je vriendin zwanger is.”

Paniek

Toen Nabil hoorde dat zijn Judith in verwachting was, raakte hij dus in paniek. Judith: “Hij begon direct over een abortus, om het te verbergen. Maar ik zou dat nooit toestaan. Ik schrok enorm van zijn reactie en was zo boos dat ik hem wel kon villen. Hoe durfde hij dit te zeggen! Een abortus zou ik mijn leven lang niet kunnen vergeten, ook omdat ik de opleiding tot kraamverzorgster heb gedaan en dus heel goed weet hoe nieuwe leventjes groeien in de baarmoeder. Gelukkig draaide Nabil snel bij en konden we samen zoeken naar een manier om het te vertellen.” Judith stapte daarom direct naar de Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind (VBOK). “Ik durfde er in mijn familie niet mee naar buiten te komen, omdat een familielid vlak daarvoor hetzelfde was overkomen. Ook verwachtte ik dat mijn moeder ons zou dwingen een eigen huis te zoeken, waar ik helemaal geen geld voor heb. Toch moest het eruit, want de enorme spanning waar ik mee liep, zou me de kop kosten, zei de maatschappelijk werkster. Zij overtuigde me de zaak open te breken.” Judiths moeder werd niet boos, maar was uiteraard erg verbaasd. “De volgende dag kwam ze al aan met babysokjes en dat vond ik zo mooi. Ze zei: ‘Het klinkt misschien raar, maar ik vind het echt heel leuk om oma te mogen worden.’ Voor mij was dat precies de steun die ik nodig had.”

'Hij was woest'
De confrontatie met haar vader, die door een scheiding ergens anders woont, verliep minder soepel. “Hij heeft het sowieso niet op buitenlanders en vond dat ik hem een klap in zijn gezicht gaf. ‘Ik heb je nog zo gezegd dat dit niet mag en denk maar niet dat ik voor je ga betalen,’ brulde hij. Inderdaad had hij vroeger wel eens gezegd: ‘Waag het niet thuis te komen met de boodschap dat je moet trouwen.’ Woest was hij.”
Ook Nabil moest zijn familie inlichten en zag daar vreselijk tegenop. “Maar ze pakten het goed op,” weet hij nog. “Misschien ook omdat ik ver weg ben en ze het voor de rest van de familie, die uit drieduizend mensen bestaat, verborgen kunnen houden. Maar normaal breng je met een ongewenste zwangerschap de familie-eer grote schade toe en kun je daar zelfs om worden vermoord.” Het geheim van de zwangerschap durfde Nabil dus wel op te biechten, maar zijn nieuwe geloof in Jezus mag nooit uitlekken. “Ik houd echt van mijn moeder, broers en zussen en wil het contact niet kwijt. Vertellen dat ik niet langer moslim ben, is te veel van het goede, dan snijden ze resoluut alle banden door.” Judith en Nabil zouden in zijn land dus geen toekomst hebben en dat maakt hun onzekere situatie hier iets dragelijker.

Omgeving

In de overwegend christelijke omgeving van het stel reageerde het gros vol begrip op het bericht, maar niet iedereen. Naast talloze aanbiedingen van praktische hulp in de vorm van boxen, autostoeltjes, luiers en morele steun, kwamen de verwijten. “Sommige mensen veroordeelden het dat we noodgedwongen samenwoonden en dreigden zelfs Nabil aan te geven. Een leidinggevende uit mijn vorige gemeente vond het onverstandig om iets met een buitenlander te hebben, omdat je zo de problemen over jezelf afroept.”
Al pratend heeft Judith voortdurend een hand op haar buik en zegt het kind af en toe te voelen. Nabil probeert het ook, maar nog zonder resultaat. “Kijk, wij weten ook wel dat het niet goed is geweest en hebben daar ook echt spijt van,” gaat Judith verder. Nabil knikt. “Daarom zullen we binnenkort in mijn gemeente – op het podium – schuldbelijdenis doen, zoals een ander stel onlangs al deed. Daar kiezen we bewust voor, om weer in het reine te komen ten opzichte van God. Hij heeft het kindje wel gewild, maar deze zwangerschap is niet volgens Zijn bedoeling en daar willen we ons voor verantwoorden. Ik loop dus niet langer weg voor Hem en weet ook dat ik met schuldgevoelens het kind geen goed doe. Verder willen we zo snel mogelijk trouwen, al is dat niet eenvoudig in deze situatie.” Daarnaast verdient Judith niet genoeg om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. “Een eigen stekje zit er voorlopig niet in, want ik ben altijd blut. Ik kan mijn moeder niet eens per maand honderd euro kostgeld betalen en dat vind ik best moeilijk, nu de kleine over vijf maanden geboren gaat worden.” Hoe lossen ze het op? “Nu slapen Nabil en ik bij mijn moeder op de kamer en straks trekt zij in bij mijn zusjes. Dan krijgen we een eigen kamer voor de baby. We hebben al een adresje voor een tweedehands babyuitzet, al is het negen jaar oud en zal het niet voldoen aan de laatste modetrends.”

Moderne Maria

Denkend aan het kerstverhaal, voelen Nabil en Judith zich bijna een moderne Jozef en Maria. Natuurlijk is zij geen echte Maria en is hun baby niet door de Heilige Geest verwekt, maar er liggen zeker overeenkomsten. Niet dat Nabil timmerman is, maar – net als voor Jozef en Maria – is er geen plaats.
Haast geen ruimte in huis bij Judith en Nabil én voor hem al helemaal geen plaats in de ‘herberg Nederland’. Hij zoekt, vraagt om hulp, maar wordt zonder pardon de deur gewezen: ‘We zitten vol!’ Nog een overeenkomst? Beide stellen waren ongetrouwd en dat zorgde voor heftige reacties uit de omgeving. Nabil: “Ik snap goed wat Jozef en Maria hebben doorgemaakt, omdat ik uit een vergelijkbare cultuur kom.” Judith vult aan: “Vol goede moed verwachten we ons kindje. Het is dan niet zo gepland als de zwangerschap van Maria, maar het is wel gewenst. We vertrouwen erop dat Nabil hier mag blijven en weten dat God ons bijstaat.”
Maar weten ze ook dat Jozef en Maria met Jezus naar Egypte moesten vluchten? “We bidden dat onze vergelijking daar stopt, dat we niet opgejaagd worden of zelfs moeten vluchten om bij elkaar te blijven. Gelukkig heeft Nabil inmiddels een status in de hemel en dat is veel belangrijker. Toch wil ik me geen voorstelling maken van een toekomst met een lieve baby, maar zonder Nabil. Dat mag niet!”

(Nabil en Judith zijn gefingeerde namen)