Geboren om te sterven?

Alles leek goed te gaan. Ze waren getrouwd en nu was zij zwanger en waren ze samen in verwachting. Ze keken er geweldig naar uit! Maar na zes maanden zwangerschap veranderde de blijdschap in een grote spanning: Esther had te veel vruchtwater, het kindje had een hazenlipje en een ernstige hartafwijking, zodat er direct na de geboorte een keuze moest worden gemaakt: is een operatie mogelijk of niet? In het ergste geval zou het kindje na een paar dagen overlijden. Bram: “Toen ik dat hoorde, ging er maar een ding door me heen. Ik dacht: ‘Alles wat we kunnen doen, moeten we doen, want ik ben tenslotte z’n vader en samen met Esther ook verantwoordelijk voor het kindje.” In de gemeente werd veel, heel veel gebeden voor Esther en haar kindje. Ook werd Esther met olie gezalfd. Bram: “Ik vond het eigenlijk ook wel een grote kans voor God om te laten zien dat Hij het kindje helemaal zou kunnen genezen. Dat zou een geweldig wonder zijn!”

“Ik geloofde ook dat God het zou doen,” zegt Esther. “We wílden het zo graag geloven en ook de rust hebben daarover. Maar toen hij geboren was en ik zag dat hazenlipje, wist ik dat het niet gebeurd was. Want áls God hem zou genezen, zou Hij dat toch helemaal doen? Toen ik zag dat hij niet gezond was, wist ik dat hij meteen weg moest om beademd en onderzocht te worden. Dat heb ik heel moeilijk gevonden, want normaal houd je een baby in je armen en kun je daar heel erg van genieten.” Bram: “De eerste keer dat ik m’n kindje vasthield, is hij gestorven.” Esther: “Samen hebben we veel voor hem gezongen om hem zo als het ware naar God toe te zingen. Ook hebben we een paar grapjes gemaakt om het dragelijk te maken voor jezelf. Zo van: ‘Doe het wel een beetje rustig aan in de hemel’. Ook hebben we gebeden en God gesmeekt: ‘Neem ‘m nu dan maar mee of doe een wonder’, want je kind langzaam zien sterven, is ondraagbaar, dat snijdt door alles heen.”

Boos

Ze hebben het er beiden heel moeilijk mee gehad. En nog. Bram: “Ik ben nooit echt boos op God geweest, maar heb wel gedacht: ‘Waarom gebeurde er geen wonder?!’ Daar heb ik het wel een beetje moeilijk mee gehad.” Esther: “Ik ben wel boos geweest. Je wilt het bevatten, maar je kunt het niet. Je wilt het begrijpen, maar dat lukt je niet. Waarom mocht Joshua niet blijven leven? Waarom niet!? We zijn zó gek van kinderen! Aan de andere kant moet je het ook kunnen loslaten. En eigenlijk weet je ook dat God je geen dingen geeft die je niet aankunt. Het klinkt een beetje gek misschien, maar we zijn nu bijna een jaar verder en ik ben soms haast een beetje trots om te merken dat we het dankzij God aankunnen. God heeft ons er doorheen getrokken. Tegelijk vind ik het ook een raar gevoel dat ik moeder ben. Andere moeders zijn trots op hun kindje. Ik zou dat ook wel willen, dat ik gewoon luchtig over m’n kind zou kunnen praten. Dit hoort niet. De dood hoort niet bij baby’s, overlijdenskaartjes horen niet bij een geboorte.” Bram: “Ik weet nu hoe een vader van z’n kind kan houden. Want ik ben vader, hoe je het wendt of keert. Maar het is ongelooflijk zwaar geweest allemaal.”

Lied

Toen Joshua overleed, hadden Bram en Esther beiden het gevoel dat dit niet voor niets mocht zijn. Aangezien ze allebei muzikaal zijn en goed kunnen zingen, hebben ze met z’n tweeën een formatie opgericht die luistert naar de naam Stonewashed. De naam vindt z’n oorsprong in de spijkerbroekenindustrie: het wittige stonewashed-effect op spijkerbroeken ontstaat door spijkerbroeken in speciale wasmachines te wassen, samen met stenen. De stenen slaan de spijkerstof tijdens het wasproces voor een deel kapot, waardoor er een speciaal effect ontstaat. Bram: “Stonewashed wil in ons geval zeggen dat God ons vormt en schoonmaakt, maar dat dat groeiproces behoorlijk pijn kan doen.”

Het echtpaar had al langer het idee om samen een band te starten. Beiden waren ze al actief in de muziek: Bram was voorman bij de band Another Course en de laatste tijd Backing Vocal bij Gerald Troost. Esther zingt bij Gospel Boulevard. Het sterven van hun kindje heeft de plannen om een band te starten in een stroomversnelling gebracht. “We willen ons verhaal graag vertellen,” zegt Bram “en mensen bemoedigen en aansporen om vol te houden, ook al is het niet altijd makkelijk.” De reacties op hun eerste cd Joshua (uitgegeven door Ecovata Oisterwijk) waren overweldigend, met name de titelsong Joshua – een lied dat gaat over het verlies van een kind - maakt erg veel emoties los. Niet verwonderlijk: het nummer is uit het hart geschreven en voor zowel Bram als Esther is muziek een emotionele uitlaatklep (zie kader voor de tekst van dit nummer). Zo kwam het nummer Joshua onder tranen tot stand. Bram: “Ik scheurde ‘toevallig’ m’n enkelbanden, zodat ik als het ware gedwongen werd om even stil te staan. Anders was ik gewoon doorgelopen en had ik het hele gebeuren niet goed kunnen verwerken. Ik heb dagen achter elkaar gehuild en geprobeerd mijn gevoelens op een rijtje te krijgen en wat woorden op papier gezet. Dit is uiteindelijk niet het Joshua-nummer geworden, maar wel een hele goede uitlaatklep. Later hebben we in de studio en thuis ons nog veel over het nummer gebogen, omdat er ooit maar een nummer zal zijn met de titel Joshua. Esther: “Dat was niet makkelijk, want het is heel pittig om juist voor zo’n gevoelig nummer de juiste woorden te vinden. Ik bedoel: een nummer dat de naam van ons zoontje draag, moét gewoon goed zijn.”

Eerlijk is eerlijk: dat is absoluut gelukt. De cd is prachtig, maar het nummer Joshua is een juweeltje. Het is een heel bijzonder nummer geworden, waarbij het tijdens het luisteren moeilijk is om de ogen droog te houden. Bram: “Door de vele reacties die we krijgen, merken we dat mensen zijn bemoedigd door dit nummer. Dat is uiteindelijk waar we het voor doen.”